Vopnahlé!

Eftir að vopnahléi var komið á hefur 12 eldflaugum verið skotið frá Gaza á Ísrael.
Ísrael hefur ekki svarað...enn!
mbl.is Vopnahléið hefur haldið
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Um hvað???

 Um hvað hvað er fréttin, annað en myndbirting???
 Shalom kveðja
.Frown
 olijoe

mbl.is Tölvuþrjótar birtu mynd af leiðtoga Hizbollah
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Jerúsalem, hverra?

 

Jerúsalem, hverra?

 

Eins og ég skrifaði í fyrri grein minni um Jerúsalem, þá heyrum nærri því dagalega í fjölmiðlum eitthvað um Jerúsalem. Þeir sem hafa komið til þessarar borgar eiga erfitt með að gleyma þeim áhrifum sem þeir verða fyrir. Ég hef í um það bil 30 ár haft þá gleði og forréttindi að heimsækja Ísrael og dvelja í Jerúsalem ásamt ferðahópum héðan frá Íslandi og oftast tekið þátt Laufskálahátíðinni, sem er að hausti til.(Rúmlega 1000 íslendingar hafa tekið þátt í þessum ferðum).

 

Enn í dag hitti ég fólk sem var með í slíkum ferðum og heyri ég jafnan hve minning þeirra er grópuð gleði og þeim jákvæðu hughrifum sem það upplifði, sérstaklega í Jerúsalem.

 

(Aðeins einu sinni sagði mér stúlka sem fór á kristilegt mót, að hún hafi orðið fyrir vonbrigðum, hún hafði ekki fundið fyrir þessari “helgu” borg, sem hún hafði vænst).Henni fannst borgin vera of ný-tískuleg, sjónvarpsnet á húsum, bílaumferð, trúræknir gyðingar með sígarettu í hendi og unglingar í vestrænum klæðnaði. Já, þannig er einnig hægt að sjá, það sem fyrir augu ber.

 

Langflestir eiga minningar frá æsku, e.t.v. sögur úr Sunnudagaskóla eða við kirkjuheimsókn á jólum, þar sem sagt var frá sögunni í Betlehem, eða frá starfi Jesú í Jerúsalem. Hjá slíkum er að finna eftirvæntingu og ekki er óalgengt að margir fara aftur og aftur í heimsókn til þessa lands og borgar sem hafa gefið okkur svo mikið. Fjöldi ferðamann sem ég hef talað við, hafa fundið sérstök áhrif blessunar þegar við höfum verið á Olíufjallinu og lítum yfir borgina. Það er ekki hægt að lýsa þessu með orðum, en þeir sem lesa þessa grein og hafa farið til Jerúsalem, skilja þetta.

 

Margir Sagnfræði og Fornleyfafræðingar telja að borgin hafi verið byggð frá árinu 3200 f.Kr. Í Babýlonskum ritum frá um 1400 f.Kr. er talað um Urasalim, og í 1.Mósebók 14 er sagt frá Melkisedek sem var konungur í Salem. (Salem þýðir friður). Kringum árið 1000 f.kr. vann Davíð konungur þessa borg frá Jebúsítum. Árið 1004 f.kr. gerði Davíð konungur borgina að höfuðborg ríkisins og hefur borgin verið óslitið höfuðborg Ísraels síðan.

 

Eins og ég sagði í fyrri grein minni, þá hafa fjölmargar þjóðir unnið þessa borg og margir harmleikir og blóðugar styrjaldir geisað þar. Frá tíma Davíðs fékk borgin nafni Jerúsalem, sem hún heitir enn. Sonur Davíðs, Salómon byggði hið mikla musteri á Móríahæð árið 950 f.kr. yfir sáttmálsörkina. Þar fóru fram guðsþjónustur, samkvæmt boðun lögmálsins. Musterið var í huga Gyðinga heilagt hús þar sem Guð, Jahve tók sér bústað. Þessu mikla Musteri varð síðan eytt árið 586 f.kr. þegar herir Nebukadnesar réðust á landið, brenndu meginhluta borgarinnar og tóku þúsundir Gyðinga sem þræla til Babýlon. Þá hvarf sáttmálsörkin og enginn veit með vissu hvar hún er niðurkomin.

 

Í þúsundir ára hafa stórveldi á hverjum tíma teygt hendur sínar til Jerúsalem. Mörg ríki hafa vilja eigna sér borgina, notfæra sér hana og jafnvel eyðileggja, en það merkilega hefur gerst, að öll þau ríki og stórveldi sem hafa snúist gegn borginni hafa liðið undir lok á meðan Jerúsalem stendur eftir.

 

Jerúsalem á stórkostlega framtíð.

 

Jerúsalem er borgin þar sem Messías (Kristur) mun koma til og þaðan mun hann ríkja og stjórna heiminum segir Biblían. Án þessarar framtíðarvona hefur borgin enga sérstaka þýðingu, þá væri hún eins og hver önnur borg. Einungis áhugavert safn þriggja trúarbragða. Þessi framtíð felst ekki í því sem Sameinuðu þjóðirnar vilja, þ.e. gera Jerúsalem að borg þriggja trúarbragða, undir stjórn alþjóðasamtaka.  Jerúsalem er borg Guðs, borg Gyðinga og höfuðborg Ísraels.

 

Þegar Ísrael varð ríki að nýju árið 1948 samkvæmt ákvörðun Sameinuðu
þjóðanna hófst stríð.
Jórdanir hertóku mikinn hluta hinnar fornu Júdeu-Samaríu, og náðu
yfirráðum yfir austurhluta Jerúsalem. Gyðingum var þá algerlega bannað að
koma þangað og gátu því ekki farið að Vesturmúrnum til bæna,
sem er einn þeirra helgasti staður.

Það var dauðadómur fyrir Gyðinga að fara inná þetta svæði.

 

Nítján árum síðar, í 6-daga stríðinu árið 1967 tókst varnarliði Ísraels að endurheimta alla borgina og sameinuðust borgarhlutarnir aftur. Í dag er öll Jerúsalem höfuðborg Ísraels.  Þrátt fyrir hótanir frá íslamska heiminum og öðrum, munu  Ísraelsmenn aldrei samþykkja kröfuna um að borginni verði skipt að nýju.

 

Múslímar segja hana þriðju helgustu borg Íslams, en í Kóraninum helgiriti þeirra, er hvergi minnst á Jerúsalem með nafni. Í Biblíunni, helgustu bók Gyðinga og kristinna, er hún nefnt oftar en 800 sinnum.

 

Ég vil enda þennan hluta af þessari grein minni um Jerúsalem, með tilvitnun í Jesaja 62.1, :Sökum Zíonar get ég ekki þagað, og sökum Jerúsalem get ég ekki kyrr verið, uns réttlæti hennar rennur upp sem ljómi og hjálpræði hennar sem brennandi blys.......6.Ég hef skipað varðmenn yfir múra þína Jerúsalem. Þeir skulu aldrei þegja, hvorki um daga né nætur.

 

Þakka þér fyrir að lesa þessa grein. Tilgangurinn er að vekja athygli á fyrirheitum Guðs, Abrahams, Ísaks og Jakobs.

 

Drottinn blessi þig frá Zíon, hann sem er skapari himins og jarðar. Sálm:134.3.

 

 PS. Á nokkrum stöðum hef ég vitnað í bókina
ÍSRAEL, Gyðingar þjóð framtíðarinnar, útg.Vakning.

 

 


Jerúsalem.

 

Jerúsalem,

 

Það eru fáar borgir sem fá jafn mikla umfjöllum í fjölmiðlum sem Jerúsalem.

Davíð konungur gerði Jerúsalem að höfuðborg Ísraels árið 1004 f.kr.
Salomon sonur hans lét byggja hið mikla Musteri á Móriah hæð árið 950 f.kr.

Sjá, ég gjöri Jerúsalem að vímuskál fyrir allar þjóðirnar, sem umhverfis hana eru.
Jafnvel Júda mun vera með í umsáttinni um Jerúsalem.
Á þeim degi mun ég gjöra Jerúsalem að aflraunasteini fyrir allar þjóðir.
Hver sá, er hefur hann upp, mun hrufla sig til blóðs, og allar þjóðir jarðarinnar
munu safnast gegn henni.
(Sak. 12:2,3)

Við nálgumst hratt þá daga sem nefndir eru í ofangreindu versi. Nærri því daglega heyrum við í fjölmiðlum eitthvað frá Jerúsalem. Það eru fár fréttir sem vekja upp jafnmargar spurningar sem umræðan um  framtíð Jerúsalem.

Þeir sem heimsækja gamla borgarhlutann komast ekki hjá því að leiða hugann aftur í aldir til hinnar merku sögu, ekki aðeins hinnar Biblíulegu heldur einnig hinnar veraldlegu.  Margar þjóðir hafa ráðið þar ríkjum, m.a, Babýloíumenn, Rómverjar, Grikkir, Egyptar, Tyrkir, Englendingar.

Hvað er svo sérstakt við þessa borg?
Í raun er ekki nein sérstök fegurð þar.  Margar höfuðborgir eru miklu fegurri. Þar eru engin vötn né tjarnir. Það má segja að borgin sé í miðri
eyðimörk, þakin ryki og grjóti. Það eru margar fallegar hæðir umhverfis borgina, og bak við þær hafa margir óvinaherir getað leynst þegar þeir réðust til atlögu við hana.  Þar eru engin há fjöll, enginn villtur skógur. Engin olía né gull og engir verðmætir steinar. Þrátt fyrir þetta hafa margar þjóðir hertekið borgina og viljað eignast hana og þrátt fyrir venjulegt grjót og ryklög i borginni, skrifaði sálmahöfundur í einum sálmi Davíðs (105,15): “Þjónar þínir elska steina hennar og harma yfir öskuhrúgum hennar.”

Fjöldi ferðamanna tekur með sér smásteina þegar þeir fara þaðan til minningar um stað sem snart hjarta þeirra á sérstakan hátt. Borgin er ekki stór í samanburði við ótal stórborgir í heiminum.  En spámaðurinn Esekíel segir: “Svo segir Drottinn Guð:  Þetta er Jerúsalem sem ég hef sett mitt á meðal þjóðanna.”

Drottinn nefnir Jerúsalem (Zíon) fjallið mitt helga.(Sálm,2:6). 
Hún er borg vors Guðs á sínu helga fjalli.(Sálm.48:2). 
Því að Drottinn hefur útvalið Zíon, þráð hana sér til bústaðar. (Sálm.132:13)

Það er vegna þess að Drottinn elskar Jerúsalem og hefur útvalið hana á sérstakan hátt fyrir þjóð sína Ísrael, að þrátt fyrir útlegð Gyðinga um aldir hafa þeir aldrei gleymt Jerúsalem. Jerúsalem var í hjarta þeirra og von. Þeir báðu í áttina að Jerúsalem.  Á sérhverri Páskahátíð heyrðist meðal þeirra, við lok hátíðarinnar: Næsta ár Jerúsalem! 

Fætur Yeshua = Jesú gengu um stræti þessarar borgar, þar sem hann boðaði Guðs ríki meðal mannanna, læknaði sjúka og opinberaði kærleika Föðurins til allra sem hrópuðu á hjálp Hans.  Á hæð fyrir utan borgarmúranna gaf hann líf sitt og blóð. Frá þeim stað reis hann upp frá dauða. Gröfin er tóm. Frá Olíufjallinu við Jerúsalem var hann uppnuminn til himins. Þegar Hann kemur aftur munu fætur hans stíga á Olíufjallið og stofna friðarríki á jörðu.

Orð Guðs = Ritningarnar segja okkur berlega að markmið komu hans eigi eftir að opinberast í þessari borg og í þjóð Hans, Ísrael.  Er það nokkuð undarlegt að óvinir Ísraels hrópi: “Sigrum þá og deyðum! Takið borgina frá Gyðingunum, hún tilheyrir þeim ekki!”?  

Ég var staddur á Ráðhúsplássinu í Kaupmannahöfn árið 2008, þar sem hópur svo kallaðra Palestínuvina og öfgahópur múslíma voru samankomnir og hrópuðu slagorð, eins og: “Drepum Gyðinga, drepum vini Ísraels, frelsum Palestínu.” Nokkrir voru með grímur fyrir andliti. Það brutust út óeirðir eftir að lögreglan kom og bannaði þennan útifund. Því miður virðist Ísraels/Gyðinga hatur fara vaxandi í heiminum og jafnvel hér á Íslandi finnum við fyrir slíku. Það er sannarlega kominn tími fyrir fólk Guðs að stand saman um fyrirheit Orðsins.

Hversvegna biðjum við Jerúsalem friðar?

1.      Þegar við biðjum Jerúsalem friðar, erum við í raun að biðja um komu Friðarhöfðingjans. 
Þar sem við eigum hlutdeild í þessum friði, biðjum við Drottinn að hans ríki megi
opinberast í Jerúsalem með réttlæti friði og gleði.

2.      Við biðjum fyrir friði í “borg Guðs”, vegna þess að Drottinn hefur lofað að leiða þjóð sína,Gyðingana heim til lands forfeðra sinna með Jerúsalem sem höfuðborg.  Þess vegna segir Ritningin: “Þér sem minnið Drottin á, unnið yður engrar hvíldar! Ljáið honum engrar hvíldar,uns hann reisir Jerúsalem og gjörir hana vegsamlega á jörðinni.” (Jes.62) Drottinn hefur útvalið þessa borg öllum heimi til blessunar. Sem “varðmenn við múra hennar” getum við ekki þagað.  Við erum einnig þakklát fyrir þær þúsundir af Gyðingum sem á síðustu árum hafa komið heim frá fjarlægum löndum..
Biðjum að fleiri komi fljótlega. Tíminn er stuttur...

3.      Við biðjum Jerúsalem friðar vegna þess að í Biblíunni, Orði Guðs erum við hvött til þess.
Í Davíðs sálmi 122.6 segir: Biðjið Jerúsalem friðar, hljóti heill þeir, er elska þig.

Ég læt staðar numið, en mun skrifa meira um Jerúsalem  seinna.

Það er nóg efni til.
þakka heimsókn þína

 

 


Zíon, Zíonismi og Zíonisti

 

Zíon 

Margir sem lesa þær bloggsíður hér á mbl, sem varða Ísrael, hafa tekið eftir nokkrum athugasemdum frá hatursmönnum Ísraelsríkis sem segjast ekki vera á móti Gyðingum, en formæla Ísrael , sem þeir segja að sé stjórnað af zíonistum. Þeir segja einnig að allt böl í Mið-Austurlöndum sé zíonistum og Bandaríkjamönnum að kenna... 

Mig langar með þessari grein að útskýra hvað Zíon er og þýðir. Einnig hver sé munur á Zíonisma og Zíonista. Í Biblíunni okkar er zíon ritað með S = síon, en ég nota hinn gamla rithátt og skrifa með Z = Zíon. Hvorutveggja er rétt. Á hæð við borgina Jerúsalem var virki sem hét Zíon.  

Nafnið Zíon finnum við fyrst í Ritningunni annarri Samúelsbók, 5:7. “En Davíð tók virkið Zíon, það er Davíðsborg.” Nafnið hefur fleiri merkingar í Biblíunni.  Hæðin fékk nafn sitt af virkinu, Zíonarhæð og ber það enn.  “Konungurinn sótti Sáttmálsörkina í hús Óbeð Edóms og flutti hana til Davíðsborgar með fögnuði.” (Sjá 2 Samúelsbók 12-13).Þegar Salómon sonur Davíðs hafði byggt Musterið á Móríahæð, var Sáttmálsörkin flutt í Musterið frá Zíon.  Nafnið Zíon var þarna orðið samheiti á borginni Jerúsalem í landi Júda. (Sjá Jesaja 40.9 og Jeremía 31.12) Þegar ritað er: “Látum oss fara upp til Zíon,” er oftast átt við Jerúsalem. Einnig hefur Eretz-Ísrael (landið Ísrael) verið nefnt Zíon.  Nafnið Zíon (Jerúsalem) hefur einnig verið skilgreint, “þar sem Guð býr”. Zíon er nefnd í Ritningunni (Biblíunni) um 160 sinnum. 

Ég hef skipað konung minn á Zíon, fjallið mitt helga (Sálm.2.6)Frá Zíon, ímynd fegurðarinnar birtist Guð í geisladýrð.(Sálm.50.2).Þeir munu kalla þig borg Drottins, Zíon Hins heilaga í Ísrael.(Jes.60.14). 

Zíonismi 

Daglega heyrum við í fjölmiðlum fréttir um óeirðir, fjandskap og deilur í Mið-Austurlöndum. Oft eru fréttirnar mjög einhliða og án sögulegra skýringa á þeim vandamálum sem þar eru. Þetta á ekki síst við um deilurnar milli Ísrael og Palestínu. Baráttan milli Gyðinga og Araba snýst reyndar um mjög lítið landsvæði.  Sögulega hefur þetta landsvæði Palestína aldrei haft nein föst landamæri.  Í dag er þessu landsvæði skipt í tvö ríki: Ísrael og Jórdaníu ásamt tveimur landsvæðum sem enn hafa ekki ákveðin landamæri: Gaza-ströndina og Júdeu-Samaríu sem eftir hernám Jórdaníu árið 1948 var farið að kalla Vesturbakka.  Palestína var undir hernámi Jórdana frá 1948-1967.  Þetta svæði hefur borið mörg nöfn og verið undir stjórn margra þjóða gegnum aldirnar.  Við þekkjum nöfnin, Kanaansland, Eretz-Jisrael, Fyrirheitna-landið, Júdea, Ísrael, Palestína, Suður-Sýrland o.fl. Þau tvö nöfn sem mest hafa verið notuð í seinni tíð eru Ísrael og Palestína. Gyðingar hafa s.l. 2500 ár kallað landið Erez Jisrael, sem þýðir Ísraels land. Nafnið Palestína hefur verið þekkt meðal kristinna og múslíma síðan Hadrían keisari nefndi þetta svæði Palestínu árið 137 e.Kr. Gyðingar hafa búið í þessu landi síðan á 14 öld f.Kr. M.ö.o. í meira en 3400 ár, hafa þeir búið í landinu, stundum verið í meirihluta og einnig stundum í minni hluta. 

Sú hugsjón sem stefndi að endurkomu Gyðinga til heimalands síns, nefndist Zíonismi. Austurríski blaðamaðurinn Theodór Herzl (1860-1904) er oft sagður upphafsmaður Zíonista-hreyfingarinnar. Hann var Gyðingur, alinn upp í Vínarborg, þar sem andúð á Gyðingum var mjög mikil. Sem blaðamaður, var hann sendur til Parísar til að fylgjast með réttarhöldum gegn Gyðingnum Alfred Dreyfus sem var höfuðsmaður í franska hernum. Hann hafði verið ákærður fyrir landráð sakaður um að hafa komið leyndarmálum til Þjóðverja. Herzl hlustaði á dóminn þegar Dreyfus var lækkaður í tign.  Það snerti hann djúpt þegar hann heyrði múginn fyrir utan réttarsalinn hrópa: “Drepið Dreyfus! Drepið Gyðingana!” Þessi atburður snerti hann djúpt og seinna skrifaði hann að gyðinglegur arfur hans hefði vaknað til lífs innra með honum við þetta atvik.  

Nokkrum mánuðum síðar hafði hann skrifað bókina, Der Judenstaat (Gyðingaríkið), sem átti eftir að verða stefnuyfirlýsing nútíma Zíonisma. Hinn 29.ágúst 1897 hittust í fyrsta skipti sendinefndir frá 16 löndum á fyrstu ráðstefnu Zíonista í Basel í Sviss.  Síðar skrifaði Herzl í dagbók sína: Í Basel skapaði ég Gyðingaríkið. Ef ég segði þetta upphátt í dag yrði svarið alþjóðlegur hæðnishlátur. Ef til vill munu allir vita það eftir 5 ár og örugglega eftir 50 ár. (Þetta rættist, því Ísraelsríki varð stofnað 14.maí 1948, 50 árum síðar!). 

Í byrjun var hreyfingu Zíonismanns deilt í tvær fylkingar: Mörgum hinna atorkusömu gyðinga fannst að þeir ættu fyrst að þurrka landið upp og rækta, það áður en Ísraels-ríki yrði myndað. Hinn pólitíski armur Zíonismans leit svo á að það væri meira áríðandi að fá staðfestingu fyrir sjálfstæðu ríki Gyðinga, sem fyrst. Theodor Herzl var ekki alinn upp með trúarlegum hefðum og siðum Gyðinga. Hann hafði því aðrar skoðanir en hinir trúuðu gyðingar varðandi hið væntanlega heimaland.  Aðalatriðið í stefnu hans var að finna stað fyrir hina ofsóttu og oft einangruðu gyðinga í þeim löndum, sem þeir bjuggu. Hann fór víða um Evrópu til að kynna málstað Zíonismans. Einnig heimsótti hann soldáninn í Tyrklandi og keisara Þýskalands. Í hans huga var ekki aðalatriðið hvar þetta ríki yrði stofnað. Árið 1903 hófst mikil  andúð og ofsóknir gegn Gyðingum í Rússlandi, sem kostaði fjölda þeirra lífið. Á sama tíma hafði Herzl fengið loforðu um að Gyðingar gætu flutt tímabundið til Úganda. Þrátt fyrir ofsóknir gegn Gyðingum í Rússlandi, voru þeir Gyðingar sem þar bjuggu flestir á móti þessari hugmynd um Úganda. Herzl hafði ekki vænst slíkrar mótstöðu.

Hreyfing Zíonismans  kannaði nú almenna ósk Gyðinga. Á sama tíma lést Herzl 44 ára gamall. Síðar á fjölmennum fundi í hreyfingu Zíonista, var samþykkt með miklum fjölda atkvæða að Eretz-Jisrael væri og hefði alltaf verið land gyðingaþjóðarinnar.  Því fór fjarri að allir Gyðingar væru þessu samþykkir árið 1897. Þar voru aðallega tveir hópar. Strangtrúaður hópur gyðinga sem væntu Guðsríkis á jörðu, samkvæmt skilningi þeirra á Ritningunni (Tórah) og svo hinir sem sáu þörfina fyrir eigið heimaland.   

 Gyðingar höfðu seint á nítjándu öld keypt af Tyrkjum óbyggð og mannlega séð óbyggileg landsvæði við strönd Miðjarðarhafsins. Þar geisuðu malaríusjúkdómar og mestur hluti landsins voru mýraflákar.Gyðingum tókst með ótrúlegum dugnaði sínum og fórnfýsi að þurrka landið upp og hefja ræktun. Árið 1909 var fyrsta samyrkjubúíð stofnað í Ísrael. Þeim fór fljótt fjölgandi. Hugsjón þessi var og er, að meðlimir samyrkjubúanna áttu að eiga allt sameiginlegt. Enginn meira en annar. Því  miður er þetta merkilega starf á undanhaldi.  Árið 1917 gaf Arthur James Balfour út yfirlýsingu fyrir hönd ríkisstjórnar Bretalands. Í henni fólst samþykki hennar fyrir stofnun þjóðarheimilis fyrir Gyðinga í Palestínu. Þessi heimildi gaf baráttu Gyðinga fyrir því að geta snúið aftur til síns gamla heimalands lagalega stoð.

Palestína eins og henni er lýst í Balfour-yfirlýsingunni, var víðáttumikil. Hún náði yfir núverandi Jórdaníu, Júdeu-Samaríu, Gaza og Ísrael. Allt þetta svæði var hugsað sem þjóðarheimili Gyðinga. Arabísk þjóðernishyggja þoldi þetta ekki og beitti bresku ríkisstjórnina þrýstingi til að brjóta loforð sín. Að lokum skiptu Bretar þessu svæði þannig að allt landið austan Jórdan árinnar, yfir sjötíu prósent þjóðaheimilis Gyðinga, varð land araba.  Andstaðan við innflutning Gyðinga jókst í formi ofsókna og fjöldamorða. Ég ætla ekki að fara náið í þá miklu grimmd sem beitt var gegn Gyðingum í síðari heimsstyrjöld. Fjöldamorð á sex milljónum Gyðinga eru án efa ein mestu illvirki sögunnar. Það er mikil skömm að “kristið” fólk skyldi gera þetta.  Hvernig getur Gyðingi sem hefur reynt slíkt, fundist kristinn maður trúverðugur, með tilliti til þess að kristnar kirkjur, kristnir guðfræðingar og kristin lönd hafa haft forgöngu um ofsóknir á hendur gyðingum gegnum aldirnar.  

Því miður finnast kristnir prestar og kennimenn, hér á landi sem ala á Ísraels/Gyðingahatri. Ekki má gleyma öfgahópum vinstri manna. Zíonismi er einnig þjóðernishyggja. Zíonismi trúir á uppbyggingu og framtíð Ísraels, landi trúar- og skoðanafrelsis, landi lýðræðis og mannréttinda. Zíonismi er einnig hugsjón, sem hefur séð hugsjónina um uppbyggingu landsins rætast, þrátt fyrir hatur og árásir óvinaþjóða í rúmlega 60 ár. 

Zíonistar 

Hvað er svo zíonisti? Zíonisti er einstaklingur sem hefur þá hugsjón og sannfæringu zíonismans, að Ísrael sé réttmætt heimkynni Gyðinga, stofnað sem slíkt, samkvæmt samþykkt Sameinuðu þjóðanna, 14.maí 1948. Zíonistar geta verið af mörgum þjóðum og trúarbrögðum. Ekki eru allir Gyðingar zíonistar og ekki eru allir Gyðingar trúaðir. Kristnir Ísraelsvinir eru oft nefndir zíonistar. Flestir kristnir Ísraelsvinir trúa á hugsjónir zíonismans um tilverurétt Ísraels.  Landið sem Guð gaf Abraham, Ísak og Jakobs ásamt afkomendum, til eilífrar eignar (sjá Davíðssálm 105)

Ekki vilja allir kristnir Ísraelsvinir láta kalla sig zíonista. Oftast er það vegna mjög neikvæðs áróður óvina Ísraels/Gyðinga. Mörgum þessum óvinum hefur tekist að fá lesendur til að líkja zíonisma og zíonista við Nasista, Komúnista, Fasista og aðrar alræmdar glæpastefnur.  Þegar Ísraelsvinir hér á landi stofnuðu Ísraelsvinafélag fyrir tæpum tuttugu árum, völdu þeir nafnið, Zíon,vinir Ísraels.

Við sem tilheyrum því félagi erum því oft nefndir zíonistar og kann ég því vel. Ég tek fram að vera vinur Ísraels, þýðir ekki að við séum á móti öðrum.  Íslenskir kristnir zíonistar hafa stutt og styðja kristinn palestínskan unglingaskóla í Palestínu, s.l. 20 ár. Að vera kristinn zíonisti er jákvætt, gefur fyrirheit um trúfesti Guðs. Sjá stofnreglur félagsins, www.zion.is. Þakka þér fyrir að lesa þessa grein.

Shalom kveðja

 


Aðeins Guð...

 

Aðeins Guð...

Ég hef nokkuð oft verið beðin um persónulegan vitnisburð minn, þar sem ég var bundin í áfengis og annarra eiturlyfja notkun í um tuttugu ára skeið, hvernig ég losnaði og hvað hefur skeð síðan. Ég mun seinna verða við því. En jafnvel eftir að maður er kominn inná veg trúarinnar, frelsast, þá geta komið fyrir erfiðleikar í lífi okkar, stundum virðast þeir óyfirstíganlegir. Með eftirfarandi grein,langar mig til að benda á lausn til þeirra sem þekkja þá hlið í trúarlífi sínu.

Nokkuð oft skeður það að við í sjálfsöryggi okkar verðum fyrir því að Guð leiðir okkur á þann stað þar sem við höfum engin svör, ekkert öryggi, engan styrk og ekkert svar við þeim kringumstæðum sem við erum í. Hve oft hef ég ekki fundið fyrir þessu? Svar:Oft. Kannast þú líka við þetta? Ég var einu sinni í slíku ástandi að ég sá enga lausn. Ég bjó erlendis og allt virtist vonlaust, enginn útgönguleið virtist opinn. Ég veit að það eru fleiri sem hafa upplifað slíka tíma í lífi sínu. Ég tilheyrði kristnu samfélagi og leitaði ég til forstöðumanns míns... 

Forstöðumaðurinn, fullur af kærleika og tilbúinn til að hlusta spurði mig hvernig þetta lýsti sér.

Ég svaraði honum og sagði: Ég er bókstaflega búinn, mér finnst eins og ég sé í myrkri og þoku. Jafnvel dyr bænarinnar virðast lokaðar  ég á ekkert eftir nema Guð,. Svarið sem hann gaf varð mér til hjálpar. Hann tók í hönd mína og svaraði: Ég er glaður að geta sagt þér að sá sem á ekkert eftir nema Guð, hefur meir en nóg til að hafa sigur, gleði, frið og bjartsýni í lífi sínu.

Sá sem hefur Guð hefur allt...

Í 2.Kronikubók 20. Þar er sagt frá Jósafat konungi og þjóðinni í Júda, sem áttu í stríði við óvini og voru í miklum erfiðleikum. Hann og þjóðin viðurkenndi að við ofurefli var að eiga og gátu ekki séð neina útgönguleið.

Aðeins það sem eftir var, var Guð. Konungurinn og þjóðin sáu þarna þá einu hjálp í erfiðleikunum. Vér vitum eigi hvað vér eigum að gjöra, heldur mæna augu vor til þín. v/12

Þjóðin varð heldur ekki fyrir vonbrigðum. Guð stóð við fyrirheit sín og loforð.

Hræðist eigi né skelfist.....því eigi er yður búinn bardaginn, heldur Guði.v/15.

Baráttan er ekki okkar heldur Guðs.

Treyst Drottni og gjör gott, bú þú í landinu og iðka ráðvendni, þá munt þú gleðjast yfir Drottni, og hann mun veita þér það sem hjarta þitt girnist.

Fel Drottni vegu þína og treyst honum, hann mun vel fyrir sjá.


Staðgengilsguðfræðin

 

Staðgengilsguðfræði, sannleikur eða...

 

Sú kenning kom fljótlega upp í hinum fyrstu samfélögum kristinna manna, var að Guð hafi afneitað sinni þjóð, Gyðingum og önnur "þjóð" hafi tekið við sem var (er) kirkjan. Þessi skoðun virðist hafa byrjað mjög snemma, því Páll postuli, virðist svara þessu í bréfi til Rómverja í 11. kafla. Páll spyr: "Hefur Guð útskúfað lýð sínum?" Og hann svarar: "Fjarri fer því. Sjálfur er ég Ísraelsmaður, af kyni Abrahams, ættkvísl Benjamíns. Guð hefur ekki útskúfað lýð sínum, sem hann þekkti fyrirfram."

 

Fyrir nokkrum árum gaf ég út lítinn bækling um þetta efni, sem hét, "Sannleikur eða..". Ég mun notfæra mér nokkar útskýringar og athugasemdir úr því hefti. Til þess að geta öðlast meiri skilning á Orðinu, þurfum við að losa okkur við kenningastrauma, sem byggðir eru á mannasetningum og rangtúlkunum.

 

Við þekkjum kirkjudeildir, sem boðuðu endurkomu Drottins árið 1843. Þegar það gekk ekki upp, þá var þeim spádómi breytt til ársins 1844 (í október). Þegar það reyndist einnig rangt, hurfu margir úr því samfélagi, en aðrir héldu fast við að eitthvað stórkostlegt hefði gerst á himnum. Þá hafi verið byrjað að ljúka upp "bókunum" og tími náðarinnar væri liðinn. Seinna kom fram kenning, að Drottinn kæmi árið 1876. Þrátt fyrir villu sína, gáfust þeir ekki upp og sögðu nú, að Jesús kæmi árið 1914 og myndi stofna friðarríki sitt hér á jörð...  Aftur var spáð, að árið 1975 myndi hinn mikli atburður dóms, eiga sér stað. Ekkert af þessu hefur reynst rétt. Það væri hægt að nefna fjölmarga aðra "spádóma" sem ekki reyndust af Guði gefnir.

 

Það er enn ein kenning, sem gegnum aldirnar hefur átt mikið fylgi meðal kristinna kennimanna og samfélaga. Sú kenning er oft nefnd staðgengilsguðfræði og er hún ástæðan fyrir þessari grein. Þegar ég var lítill drengur í sunnudagaskóla, var mér kennt, að hinir vondu Gyðingar hefðu drepið Jesú. Þess vegna hefði Guð afneitað þeim og þeir þurft að líða fyrir þetta alla tíð síðan. Þeir hefðu kallað bölvun yfir sig. Þeir sem kenna slíkt, segja einnig að Guð hafi útvalið aðra "þjóð", til að taka við hlutverki Gyðinga, þ.e. kirkjuna. "Kirkjan er Ísrael." Þessi hættulega kenning, hefur orðið til mikillar vanblessunar og orsök mikilla hörmunga um aldir.

 

 

Ég hef sagt, að staðgengilsguðræðin kenni, að kirkja sé Ísrael. Hvernig getur það verið að menn trúi þessu? Í raun er ekki erfitt að skilja þetta, ef Ritningarnar eru túlkaðar með aðferð sem kallast "myndlíking". Hvað er svo myndlíking? Maður sem "myndlíkir" kafla úr Ritningunum, varðar minna um eiginlega merkingu orðanna, en meira um leynda merkingu þeirra. Að myndlíkja er að túlka kafla úr Ritningunum með þeim hætti, að litið sé á hvert smáatriði sem tákn um dýpri andlegri merkingu. Þessi aðferð til túlkunar er hættuleg og stundum blekkjandi.

 

Með myndlíkingu má í raun lesa út úr Ritningunum það sem maður vill, ef maður leggur sig nægilega fram.

 

Á 16. öld, fór Marteinn Lúter og aðrir mótmælendur að efast um gildi þess að nota myndlíkingu til túlkunar. Rök þeirra voru þau, að almenna reglan við túlkun Ritninganna ætti að vera bókstafleg, nema í sérstökum tilfellum. Bókstafleg túlkun á kafla úr Ritningunum gerir þá kröfu m.a. að við skoðum sögulega atburði og spádóma sem bókstaflega, þótt þeir séu stundum settir fram á skáldlegu og myndrænu máli.

 

Hvernig getum við verið viss um að bókstafleg túlkun á Biblíunni, sé besta túlkunaraðferðin? Besta röksemdin er sú staðreynd að hundruð spádóma Biblíunnar hafa ræst í smáatriðum. Ég nefni nokkra spádóma um Messías sjálfan. Í Jesaja 7:14 var því spáð, að Messías yrði fæddur af yngismey. Í Míka 5:1 er því lýst yfir að Hann muni fæðast í Betlehem. Í sálmi 22 er því lýst nákvæmlega hvernig Messías muni líða þjáningar. Í Jesaja 53, segir spámaðurinn frá þjáningum Hans og dauða, greftrun hans í gröf ríks manns og upprisu.

 

Fyrst að spádómar fyrra testamentisins (GT) um Yeshua=Jesú gengu bókstaflega í uppfyllingu, eigum við þá ekki að vænta þess aðspádómarnir um Ísrael og Gyðinga uppfyllist líka með bókstaflegum hætti. Þrátt fyrir þetta þrjóskast þeir við sem kenna staðgengilsguðfræðina og segja að kirkjan hafi á "táknrænan" og "andlegan" hátt uppfyllt spádómana um Ísrael. Þar af leiðandi, hafi eldri spádómar allir fallið úr gildi.

 

Ég spyr ykkur: "Hefur kirkjunni nokkru sinni verið dreift og hún send meðal þjóðanna, eins og spámennirnir sögðu fyrir um?" Hefur kirkjunni nokkru sinni verið lofað endurkomu til lands og fjalla Ísraels? Hafði spámaðurinn kirkjuna í huga er hann segir: " Þeir munu búa í landinu, sem ég gaf þjóni mínum Jakob, landinu sem feður yðar bjuggu í?"  Það er einungis með myndlíkingu, sem hægt er að komast að þeirri niðurstöðu, að kirkjan sé Ísrael. Þá er að svara spurningunni: "Hvernig varð staðgengilsguðfræin ríkjandi í kenningu kirkjunnar?" Hluti af svarinu við henni er að staðgengilsguðfræðin er eðlileg afleiðing af túlkun með myndlíkingu, sem kirkjan hefur lengst af stuðst við. Þegar litið er til sögu Gyðinga frá fyrstu öld, virðist sagan styðja staðgengilsguðfræðina, að minnsta kosti fram til þessa. Á yfirborðinu eru rökin sannfærandi. Áður en mannsaldur var liðin frá krossfestingu Yeshua/Jesú, hafði Rómverski herinn, rænt alla Jerúsalemborg, gjöreytt musterinu, rifið meirihluta Gyðinga upp og flutt þá til hinna ýmsu afkima heimsveldisins. Þetta sannfærði ýmsa um, að hlutverki Ísraels í áætlun Guðs væri lokið og kirkjan tekið henni.

Allar götur síðan hefur saga Gyðinga verið samfelld sorgarsaga og í augum staðgengilsguðfræðinga staðfest þá trú þeirra, að Guð hafi yfirgefið Ísrael.

 

Mest af þeirri illsku, sem komið hefur yfir Gyðinga síðastliðin 1800 ár, myndi aldrei hafa átt sér stað, ef staðgengilsguðfræðin hefði ekki verið kennd í kirkjunni. Til að réttlæta andgyðinglega afstöðu sína, hófu kristnir guðfræðingar að kenna, að dauði Krists væri á ábyrgð Gyðinga og þeir væru sekir um glæp glæpanna "Guðsmorð". Margir kristnir fóru að trúa því, að eina leiðin til að sýna hollustu sína við Jesú, væri að sýna hatur sitt á morðingjum Drottins. Jóhannes Krystóstóm (heilagur Krystóstóm), sem var uppi á 4.öld eftir tímatal okkar, hafði þetta að segja í einni af predikunum sínum: "(Þeir eru)...morðingjar, eyðendur, menn haldnir Djöflinum. Samkomuhúsin eru verri en hóruhús. Gyðingar eru hópur afbrotafólks. Ég hata samkomuhúsin og gyðingana.--- Jóhannes Krystóstóm er dýrlingur (kaþólsku kirkjunnar)!!!  

 

Við rannsóknir á kirkjusögunni komst ég að því að andúð á Gyðingum var ekki bundin við Rómversku kirkjuna. Andúð á Gyðingum var einnig áberandi í skrifum siðbótamanna, sem áttu að hafa hreinsað Rómversku kirkjuna að miklu leyti af spillingu og kenningavillu...

 

Siðabótarmaðurinn Marteinn Lúter, var í upphafi fullur samúðar í garð Gyðinga og trúði því, að þeir mundu gerast trúskiptingar fyrir boðskap sinn um réttlæti af trú.  En raunin varð önnur og Lúter varð síðar mjög bitur í garð Gyðinga. Að lokum varð Lúter jafn harðsnúinn og Rómverska kirkjan í fyrirlitningu sinni á Gyðingum. Marteinn Lúter studdi í raun brottrekstur Gyðinga frá Þýskalandi og einnig eyðileggingu samkunduhúsa þeirra og trúarbóka. Lúter skrifaði eftirfarandi: "Gyðingar eru rustamenni, samkunduhús þeirra eru svínastíur, það ætti að brenna þá. Rán og illvirki eru þeirra lifibrauð. Þeir eru skepnur sem ætti að reka út eins og hunda". Það ætti því ekki að koma á óvart, að Nasistar, er þeir komust til valda í Þýskalandi, skyldu nota skrif Marteins Lúters og annarra kirkjufeðra til að réttlæta andúð sína á Gyðingum.

 

Það skilti sem mætti Gyðingum við komuna til Dachau, sem voru einhverjar alræmdustu dauðabúðir Nasistanna,stóð: "Þú ert hér vegna þess að þú drapst Guð okkar".

 

Myrtu Gyðingar Jesú?

Við heyrum oft sagt að Gyðingar hafi krossfest Jesú og þar með hafnað honum. Rómverskir hermenn framkvæmdu sjálfa aftökuna. Sögulega séð tengdust bæði Gyðingar og Rómverjar þessum atburði. Samkvæmt þessu ætti að ofsækja alla Rómverja og Ítali því að það voru þeir sem ráku inn naglana. Við verðum einnig að muna, að Jesús átti þúsundir stuðningsmanna og trúlega fylgdi meirihluti þjóðarinnar honum, en af ótta þorðu menn ekki að mótmæla. Gleymum því ekki að æðsta ráðið var klofið, bæði Nikódemus og Jósef frá Arímaþeu voru t.a.m. á móti því að Jesús væri tekinn af lífi.

 

Jesús var ekki tekinn af lífi vegna skoðana sinna. Jesús var það fórnarlamb sem átti að slátra fyrir syndir allra manna. Hver deyddi hann þá? Þú og ég. Allir menn eru sekir. Allir hafa syndgað. Jóhannes skírari sagði að hann (Jesús) væri "Guðs lamb er bæri burt synd heimsins". Friðþægingin, fórnardauði Jesú á Krossinum var í ráðsályktun Guðs. Fyrir marga er erfitt að skilja þetta. En þetta er hinn mikli leyndardómur. Hann kom til að gefa sitt líf fyrir mig og þig.

 

Kenningin um að kirkjan hafi tekið við hlutverki Ísraels stenst ekki heldur. En því miður hafa sumir kristnir réttlætt mikið Gyðingahatur út frá þessari kenningu. Gyðingar eru og verða eignarlýður Guðs og Guð hefur aldrei breytt því.

 

Sáttmálinn sem hann gerði við þá er eilífur: "Svo sannarlega sem þessi fasta skipan (sólarinnar og stjarnanna) mun aldrei breytast fyrir mér - segir Drottinn - svo sannarlega munu Ísraels niðjar ekki hætta að vera þjóð fyrir mér alla daga" (Jer.31.36).

 

Það væri hægt að skrifa mikið meira um staðgengilskenningarnar, en ég held að þessi skrif hafi komið mörgum til að hugsa og mest af öllu að nema og rannsaka Ritningarnar (GT+NT). Stagengilsguðfræðin og afleiðingar hennar eru ógnvekjandi. Ef Guð hefur snúist hugur gangvart loforðum sínum við Ísrael, hvernig getum við verið viss um að honum hafi ekki eins snúist hugur gagnvart loforðum sínum við okkur?

 

Lof sé Guði, Hann er hinn sami í gær og í dag og að eilífu. Guð breytist aldrei. Gjafir hans og köllun er óumbreytanleg, (Rómverjabréfið 11:29). Þessi guðfræði hefur verið svo öfugsnúin og röng og leitt af sér miklar þjáningar fyrir svo marga, að það er kominn tími til að kirkjan fari að játa syndir sínar og syndir forfeðra sinna. Það er kominn tími til að gera upp allt gyðingahatur, í hvaða formi sem það er og henda út þessari óbiblíulegu hugsun, óbiblíulegu guðfræði og erfikenningum manna á þessu sviði.

 

Eftirfarandi kafli úr Jeremía 33:25-26, ætti að sína með fullnægjandi hætti, að staðgengilsguðfræðin er staðleysa, en ekki staðreynd.

 

"Svo segir Drottinn: Ég, sem hefi gjört sáttmála við dag og nótt og sett himni og jörð föst lög, skyldi ég hafna niðjum Jakobs og Davíðs, þjóns míns? Skyldi ég leiða hjá mér að velja af niðjum hans drottnara yfir ætt Abrahams, Ísaks og Jakobs? Nei, ég mun snúa við högum þeirra og miskunna þeim."

 

Við búum ennþá við dag og nótt og föst lögmál um himinn og jörð eru enn við lýði. Þar af leiðandi hefur Guð alls ekki skipt um sáttmálaþjóð, heldur endurreisir Hann nú Ísrael og heldur með því hinn eilífa sáttmála við Abraham, Ísak og Jakob.

 

Ég þakka ykkur kristnu vinir, sem gefið hafa sér tíma til að lesa þessi löngu skrif. Ég geri mér grein fyrir því að það eru ekki allir sammála. Þannig erum við nú, þrátt fyrir að við séum bræður og systur í trúnni á Frelsara okkar. Látum það festa rætur í huga og trú okkar.

 

Þegar hin lífseiga tilvera Ísraels er skoðuð, getum við glaðst. Guð er enn trúfastur við sáttmálaþjóð sína Ísrael. Hann mun einnig vera trúfastur okkur sem græddir eru við Ísrael, fyrir trú okkar á Messías Ísraels, Yeshua =Jesús.

PS.

Ég hef notfært mér efni úr bókinni Ísrael, gyðingar þjóð framtíðarinnar eftir Ulf Ekman. Einnig efni úr ritinu, Sannleikur eða.... eftir pastor Wayne Hilsten sem ég gaf út árið 2004.

 

SHALOM
olijoe.


Ísrael í framtíð

 

Ísrael í framtíð.

 

Þetta er þriðji og síðasti hluti greinar minnar um Ísrael.

 

1. Ísrael í fortíð, eða fyrirheitið um Ísrael.

2. Ísrael í nútíð, eða Ísrael í dag.

3. Ísrael í framtíð.

 

Eins og lesendur skilja þá er þette mikið efni. Margar bækur um sögulegar staðreyndir hafa verið skrifaðar um landið og  gyðingaþjóðina, af þekktum sagnfræðingum og þeim sem rannsakað hafa Ritningarnar og sögu Ísraelsku (gyðinga) þjóðarinnar til fjölda ára. Af þeim sökum viðurkenni ég takmarkaða þekkingu mína. Ég hef í hinum tveim fyrri hlutum þurft að stytta efnið, en reynt að halda þræðinum, bæði sögulega og trúarlega. Eðlilega eru ekki allir sammála því sem ég skrifa út frá minni eigin trú og þekkingu. Eins og ég skrifaði í byrjun þá hef ég ekkert á móti því að heyra sjónarmið annarra og skoðanir, en ég vil forðast að lenda í deilum vegna ólíkra trúarskoðana.

 

Ég tel mig þekkja nokkuð til ólíkra kenninga hinna ýmsu safnaða (kirkjudeilda) og vil með þessum skrifum leggja áherslu á að ég skrifa ekki þessar greinar í nafni neins safnaðar né kirkjudeildar. Ég mun reyna að stytta greinina eins og hægt er, án þess að missa af markmiðinu.

 

Ísrael í framtíð

 

Hvað er svo markmiðið? Tilgangurinn er að sýna fram á trúfesti Guðs og að fyrirheit hans og loforð bregðast ekki. Við sem ekki erum Gyðingar en erum grædd við hinn eðla stofn Vínviðarins (Róm.11), erum útvalinn Guðs-lýður eingöngu af náð. Við höfum margsinnis brotið reglur og boð Drottins, bæði sem einstaklingar og söfnuður. Þrátt fyrir það er Guð trúfastur og svíkur okkur ekki.

 

Endurkoman-- Guðs ríki á jörð.

Margar kenningar hafa komið fram um endurkomu Jesú og Friðarríkið í kjölfar þess.  Jesús sagði við lærisveina sína fyrir dauða sinn að hann myndi yfirgefa þá , en hann myndi koma aftur og taka þá til sín. Áður en Jesús var upp numinn til himins, spurðu lærisveinar hans: "Herra ætlar þú á þessum tíma að endurreisa ríkið handa Ísrael?" Hann svaraði: "Ekki er það yðar að vita tíma eða tíðir sem faðirinn setti af sjálfs sín valdi." Stuttu seinna var hann upp numinn að þeim ásjáandi og ský huldi hann sjónum þeirra. Er þeir störðu til himins á eftir honum þegar hann hvarf, þá stóðu hjá þeim tveir menn í hvítum klæðum og sögðu: " Galíleumenn, hví standið þér hér og horfið til himins? Þessi Jesús sem var upp numinn frá yður til himins mun koma á sama hátt og þér sáuð hann fara til himins."

Margar kenningar hafa komið fram, varðandi endurkomu Jesú. Nokkrar kenningar segja að þetta eigi að skilja á andlegan hátt, en ekki bókstaflega. Aðrir hafa spáð fyrir um endurkomuna með því að reikna út tíma og ártöl. Ég ætla ekki að nefna þær fjölmörgum "opinberanir" sem fram hafa komið og ekki reynst réttar. Þó eru til samfélög sem ekki vilja viðurkenna rangtúlkanir sínar, en segja að hann hafi komið, en verið ósýnilegur. Ég mun einnig forðast að minnast á hinar mörgu kenningar um þann sem Biblían kallar Antikrist. Það eru ófáar þær hugmyndir um hver þessi "antikristur" hafi verið eða verði.  Í frumkirkjunni var álitið að Neró væri þessi andkristur Á síðari tímum hafa menn eins og einræðisherrarnir Napóleon, Mussolíni og Hitler fengið þennan vafasama heiður. Jafnvel Kissinger og Karl hinn breski krónprins hafa verið nefndir. Einnig hefur Rómversk kaþólska kirkjan og Páfi ekki farið varhluta af slíkum bollaleggingum.

Biblían talar um Antikrist í eintölu, sem muni koma fram við endi tímanna. Ritningin (NT) segir einnig frá því að þegar eru margir antikristar á meðal yðar. Þar er einnig gefið til kynna að "andi" antikrists sé á meðal okkar.  Ég mun einnig sleppa öllum hugmyndum og kenningum um það, hvort tímabil þrenginganna sé á undan endurkomunni eða á eftir. Eða hvort endurkoma Jesú sé mitt í þrengingunni, eða eftir 3 1/2 ár eða 7 ára tímabil. Menn hafa óteljandi skoðanir og hugmyndir í þeim málum. Mig sjálfan vantar skoðun á því. En til þess að halda mér við efnið, verð ég að minnast á aðdraganda endurkomu Jesú og stofnun Friðarríkis á jörðu.

Við skulum rifja upp 3 sáttmála.

Sáttmáli Abrahams: Í fyrsta hluta þessara greina skrifaði ég um þennan sáttmála og vil ég sem minnst endurtaka það. En til þess að hafa þetta nú í samhengi þá var sá sáttmáli ævinlegur.

"Og ég geri sáttmála milli mín og þín og þinna niðja eftir þig , frá einum ættlið til annars ævinlegan sáttmála: að vera þinn Guð og þinna niðja eftir þig. Og ég mun gefa þér og niðjum þínum eftir þig það land sem þú nú býr í sem útlendingur, allt Kaananland til ævinlegrar eignar, og ég skal vera Guð þeirra." 1.Mós. 17.7-8.

Sáttmálinn á Sínaífjalli, var annar sáttmálinn: Guð gaf Ísraelsþjóðinni þennan sáttmála. Hann gaf þeim boðorðin 10 ásamt lögum og reglum um fórnir og siði. Einnig um þjónustu prestanna. Því hefur stundum verið haldið fram að Sínaí-sáttmálinn sé í andstöðu við nýja-sáttmálann, (þar sé að finna hefnd og fyrirgefningaleysi). Þetta er alrangt. Náð Guðs og fyrirgefning kom mjög skýrt fram í sáttmálanum á Sínaí. Guð boðaði friðþægingu með ýtarlegum fyrirmælum um fórnir, þar sem blóði dýra var fórnað fyrir syndir lýðsins og mikil áhersla lögð á afturhvarf frá því sem rangt var. Kjarni boðorðanna var að elska Guð af öllu hjarta og náungann eins og sjálfan sig. En því fylgdi refsing, að brjóta lög og boðorð Drottins.

 Nýi sáttmálinn, var sá þriðji:

Á Golgatahæð rétt fyrir utan múra Jerúsalem, átti sáttargjörðin sér stað. Réttlætinu var fullnægt í eitt skipti fyrir öll með friðþægjandi dauða einkasonar Guðs, sem var syndlaus. Þar með rættist spádómur Jesaja: " Vér fórum allir villir vegar sem sauðir, stefndum hver sína leið, en Drottinn lét misgjörð vor allra koma niður á honum."

Dauði Jesú á krossinum staðfesti sáttmála Abrahams, þannig að fyrirheitið varð að raunveruleika í lífi okkar. Spádómur hjá Jeremía spámanni segir fyrir um þennan nýja sáttmála. "Sjá þeir dagar munu koma - segir Drottinn - að ég mun gjöra nýjan sáttmála við Ísraels hús og Júda hús, ekki eins og þann sáttmála er ég gjörði við feður þeirra, þá er ég tók í hönd  þeirra til þess að leiða þá út af Egyptalandi, sáttmálann sem þeir hafa rofið, þótt ég væri herra þeirra - Segir Drottinn.

En í þessu skal sáttmálinn fólgin vera, sá er ég gjöri við Ísraels hús eftir þetta - segir Drottinn: Ég legg lögmál mitt þeim í brjóst og rita það í hjörtu þeirra, og ég skal vera þeirra Guð og þeir skulu vera mín þjóð. Og þeir skulu ekki framar kenna hver öðrum, né einn bróðirinn öðrum og segja: "Lærið að þekkja Drottinn," því að þeir munu allir þekkja mig, bæði smáir og stórir - segir Drottinn.

Því ég mun fyrirgefa misgjörð þeirra og ekki framar minnast syndar þeirra."

Eins og við lesum í Galatabréfinu 3:13-14: "Dauði Krists á krossinum færði oss blessun Abrahams" og ef við lesum síðasta versið í þessum kafla v. 29 "En ef þér tilheyrið Kristi, þá eruð þér niðjar Abrahams, erfingjar eftir fyrirheitinu."

Við erum í blessun Abrahams. Við erum hluti sáttmálans. Lofaður sé Drottinn Guð Ísraels, því hann hefur vitjað lýðs síns og búið honum lausn.

Ég held mikið upp á 105. sálm Davíðs. Sálmaskáldið gleðst yfir sáttmála Abrahams. Þessi sálmur er ortur löngu eftir lögmáls-sáttmálann á Sínaí. Sáttmáli Abrahams er enn í gildi. Takið eftir gleðinni í þessum. sálmi.

"Hann er Drottinn, vor Guð, um víða veröld ganga dómar hans.
Hann minnist að eilífu sáttmála síns, orð þess, er hann hefir gefið þúsundum . kynslóða,
sáttmálans, er hann gjörði við Abraham.og eiðs síns við Ísak.Þess er hann setti sem lög fyrir Jakob, eilífan sáttmála fyrir Ísrael, þá er hann mælti: Þér mun ég gefa Kaananland sem erfðahlut yðar."

Ég nefndi þennan þriðja þátt um Ísrael, Ísrael í framtíð. Í því fellst endurkoma Jesú, sem flestir kristnir trúa að sé bókstafleg og svo friðarríkið, eða ríki Davíðs. Á okkar tíma hefur nýtt Ísraelsríki orðið til. Ég trúi að það sé hluti af uppfyllingu fyrirheita Drottins.

Í Rómverjabréfinu 9. kafla segir um Ísraelsmenn: "Þeir fengu sonarréttinn, dýrðina, sáttmálana, löggjöfina, helgihaldið og fyrirheitin." Ég þarf ekki að minna á þær ógnir og hættu sem þessi þjóð fyrirheitanna þarf að líða og hefur þurft frá fyrsta degi þegar Ísraelsríki var stofnað 14. maí 1948. Ritningarnar segja einnig frá miklum hildarleik sem á eftir að verða. Þjóðirnar eiga eftir að snúast gegn Jerúsalem. Ekki er ótrúlegt að til stríðs muni koma. Margir þeir sem lesa Ritningarnar trúa að slíkir atburðir geti gerst, jafnvel fljótlega, eftir skilningi þeirra á spádómum Biblíunnar. Þeir vitna oft í bók Sakaría, sérstaklega í kafla 12 og 14.

Ég trúi því sem englarnir sögðu eftir himnaför Jesú. "Galíleumenn, hví standið þér og horfið til himins? Þessi Jesús, sem varð upp numinn frá yður til himins, mun koma á sama hátt og þér sáuð hann fara til himins".

Jesús fór til himins frá Olíufjallinu í Jerúsalem og þegar hann kemur aftur munu fætur hans stíga aftur á Olíufjallið. Þarna mun rætast spádómur Ritninganna um hið komandi ríki Davíðs. Jesús er þessi "sonur Davíðs." Hann segir sjálfur í Opinberunarbók Jóhannesar 22.16. "Ég Jesús, hef sent engil minn til að votta fyrir yður þessa hluti í söfnuðunum. Ég er rótarkvistur af kyni Davíðs, stjarnan skínandi morgunstjarnan."

Hann mun ríkja hér í friðarríki á þessari jörð. Konungur konunga. Þá munu þjóðir lifa í friði og margar munu á hverju ári fara upp til Jerúsalem til að halda Laufskálahátíð(sbr. kafla 14).

Það er erfitt að enda þennan þriðja þátt án þess að vitna í nokkra Ritningarstaði, sem segja frá hinum síðustu tímum og hinu komandi friðarríki. Í spádómsbók  Míka segir í kafla 4. "Og það skal verða á síðustu dögum, að fjall það, er hús Drottins stendur á, mun grundvallað verða á fjallatindi og gnæfa upp yfir hæðirnar og þangað munu þjóðirnar streyma.......... því frá Síon mun kenning út ganga og orð Drottins frá Jerúsalem."  Í kafla 7 segir: "Hver er slíkur Guð sem þú, sem fyrirgefur misgjörð þeirra og umber fráhvarf þeirra,- sem eigi heldur fast við reiði sína eilíflega, heldur hefir unun af að vera miskunnsamur?"

Í 3. kafla Sefanía er yfirskrift sem segir: Guð snýr við hag þjóðanna.

"Já, þá mun ég gefa þjóðunum nýjar, hreinar varir, svo að þær ákalli allar nafn Drottins og þjóni honum einhuga................... Sjá, á þeim tíma skal ég eiga erindi við þá, er þig þjáðu. Þá skal ég frelsa hið halta og smala því saman því tvístraða, og ég skal gjöra þá fræga og nafnkunna á allri jörðunni.  Á þeim tíma skal ég leiða yður heim, og það á þeim tíma, er ég smala yður saman. Því ég skal gjöra yður nafnkunna og fræga meðal allra þjóða jarðarinnar, þá er ég sný við högum yðar í augsýn yðar, - segir Drottinn."

Það væri hægt að skrifa enn meira um þetta spennandi efni, en við lok þessara greina, vil ég hvetja lesendur til að kynna sér og lesa Ritningarnar, bæði GT,og NT.

Ég vil þakka þeim sem gáfu sér tíma til að lesa þessa löngu grein. Ég geri mér grein fyrir því að það eru ekki allir á sama máli, en tilgangurinn er að vekja athygli á boðskap Biblíunnar.

Shalom kveðja,             


Ísrael í dag, annar hluti

Eins og ég nefndi í upphafi bloggsins um Ísrael, er hér kominn næsta grein sem nefnist Ísrael í dag. Eins og í fyrri grein mun ég vitna nokkrum sinnum í Ritninguna (G.T.+N.T.). Án þess að þekkja fyrirheit og spádóma Biblíunnar er erfitt að sjá hönd Guðs að verki meðal Gyðingaþjóðarinnar.

 

Áður en lengra er haldið tel ég nauðsynlegt að nefna strax eina staðreynd. Palestínu-ríki er ekki til og hefur aldrei verið til. Nafnið Palestína er heldur ekki til í Biblíunni. Hadrían keisari, sem hataði bæði gyðinga og kristna, lét breyta nafninu á skattlandinu Júdeu (sem var í aðalatriðum það landsvæði  þar sem ísraelsþjóðin bjó) yfir í Palestína, en það nafn er dregið af nafni erkióvina Ísraelsmanna á tíma Ritninganna (G.T.), það voru Filistear. Þeir komu frá grísku eyjunum og voru því af sama stofni og grikkir. Þeir voru ekki arabar. Filistear hurfu í þjóðahafið á dögum “Gamla testamentisins”. Landsvæðið þar sem gyðingar bjuggu heitir; Galílea, Samaría og Júdea.  Palestína var aldrei sjálfstætt ríki. Landið var skattland eða nýlenda annarra þjóða sem stjórnuðu þar. Þar á meðal voru Rómverjar og síðar margir aðrir og að lokum Tyrkir (1517-1917). Eftir fall tyrkjaveldis tóku Englendingar við stjórninni (1917-1948). Landið var illa nýtt undir stjórn Tyrkja og fáir sem bjuggu þar, áður en Englendingar tóku þar yfirstjórn. Árið 1785 er talið að íbúafjöldi landsins hafi verið innan við 200.000. Þegar talsverður fjöldi gyðinga fór að koma til landsins í kringum 1880-1890 meðan landið var enn undir stjórn Tyrkja, hófst samhliða innflutningur fólks úr nágrannalöndunum. Þetta fólk var af ýmsum þjóðum, þ.á.m. var fólk af  grískum, armenskum, tyrkneskum, arabískum og egypskum uppruna. Þegar Englendingar náðu yfirráðum í landinu fór fljótlega að skorta vinnuafl. Þá jókst enn innflutningur múslima frá nágrannalöndum í atvinnuleit.

Nafnið Palestínumenn var og er notað til að blekkja þjóðirnar og gefa í skyn að þeir hafi einhvern rétt á landsvæðinu Palestína. Meðan landið var undir breskum yfirráðum 1917-1948, bjuggu bæði gyðingar og múslimar af margvíslegum uppruna í landinu. Þeir höfðu vegabréf og voru þar aðgreindir sem Palestínu-gyðingar og Palestínu-arabar.

Mestar breytingar urðu þegar gyðingar tóku að streyma til landsins og keyptu upp stórar jarðir af Tyrkjum, fyrir háar upphæðir. Þrátt fyrir útlegð meirihluta gyðinga um tæplega 2000 ára skeið, bjuggu alltaf hópar gyðinga í landinu, m.a. í Jerúsalem, Tíberías og í bæjum nálægt Galelíuvatni. Þrátt fyrir erfiðar aðstæður hafa gyðingar átt byggðir í landinu óslitið fram á okkar daga.

Mörgum þótti undarlegt að gyðingar skyldu kaupa jarðir í Galíleu sem voru að mestu óbyggðar. Enginn bjóst við að hægt væri að nýta þetta land, sem að mestu voru mýraflákar og malaría var landlæg plága. Gyðingum tókst að þurrka upp landið og hefja ræktun. Óræktin fór að blómstra. Gyðingar stofnuðu samyrkjubú (Kibbutz). Það fyrsta var stofnað árið 1906. Hugsjón þessa samfélaga var og er að meðlimir eiga allt sameiginlegt, fá ekki laun, en ókeypis fæði og húsnæði. Börnin fá ókeypis skólavist og umsjá. Í dag eru ca. 280 samyrkjubú (Kipputzer) í landinu. Stærðin er misjöfn. Nokkur bú hafa aðeins um 40 meðlimi, en önnur meira en 1000. Flest eru á bilinu 5-600 manns. Margskonar landbúnaður er stundaður, einnig trjárækt og mikil ávaxtarækt. Allt þetta og meira til gæti gefið þá mynd að nú sé allt í blóma og “friður a jörðu”. Því miður er það nú ekki. Arabar í nágrannaríkjum hafa reynst gyðingum erfiðir. Áróður þeirra hefur borið árangur og fjölmiðlar (margir) taka undir það, að gyðingar hafi stolið landi frá Palestínumönnum. Margar árasir voru gerðar á samyrkjubúin og urðu gyðingar að mynda varnarlið. Englendingar höfðu lofað gyðingum stóru landsvæði í Palestínu árið 1917 (um var að ræða allt það landsvæði sem nú heitir Jórdanía og Ísrael) en sviku það loforð árið 1922.
 
 

Ég mæli með því að lesandinn lesi nánar um þessa atburði í hinni stórmerku bók, Heilagt stríð um Palestínu, eftir Snorra G. Bergsson, sagnfræðing.

 

Þar sem þetta er mikið efni, mun ég reyna að draga saman það sem er að mínu mati mest áríðandi, án þess að missa þann kjarna sem er: Fyrirheit og trúfesti Guðs Abrahams, Ísaks og Jakobs í Bók Bókanna.

Á árunum 1925-1930 voru óeirðir Araba mjög tíðar. Bretar voru orðnir þreyttir á ástandinu og eitthvað varð að gera. Undir stjórn Breta skiptist landið í tvö samfélög. Samfélag Gyðinga í Palestínu, Yshuv og samfélag múslima. Vegna stöðugra árása araba var komið á fót “lokuðu samfélagi” svipað og gerðist í Evrópu. Árásir á Samyrkjubú og heimili gyðinga jukust og stofnuðu Gyðingar varnarher, Hagana.

Á árunum 1936-39 stóð yfir almenn uppreisn Araba í Palestínu sem fjármögnuð var m.a. af Þýskalandi Hitlers. Í Palestínu var einn æðsti maður múslíma, stórmúftinn af Jerúsalem Haj Amin al-Husseini, hinn mesti andstæðingur Gyðinga. Hann var í Þýskalandi á stríðsárunum og stjórnaði þaðan leyniþjónustu araba, undir yfirstjórn nasista. Hann lagði til að “eyða eins mörgum Gyðingum og hægt væri á sem skemmstum tíma”. Hann hataði Gyðinga almennt. Ummæli hans sýndu “andann” í Islam: "Ég boða Heilagt stríð, íslamskir bræður mínir! Myrðið Gyðingana, myrðið þá alla.” Við skiljum nú betur hvers vegna hryðjuverkasamtök m.a. Hamas gera það sem þeir gera, þar sem andlegir leiðtogar þeirra eru fullir af hatri og grimmd. Þetta er greinilega “andi” Islam.

Ég ætla nú ekki að rifja upp þau grimmdarverk sem áttu sér stað í síðari heimsstyrjöldinni, þegar minnst 6 milljónir Gyðinga voru myrtir á gasklefum, fyrir það eitt að þeir voru Gyðingar. Við þekkjum öll þá hörmungar sögu.

 

Eftir stríðið, áttu Gyðingar í Evrópu erfitt. Margir þeirra komust til Bandaríkjanna en flestir vildu komast til Palestínu, til Landsins helga, sem var djúpt grafið í huga þeirra sem þá staður og land er Guð hafði lofað þeim. Margar hindranir urðu á vegi þeirra til Palestínu. Englendingar sem stjórnuðu landinu á þessum tíma leyfðu aðeins litlum hluta þeirra að “koma heim”. Mörgum var snúið við þegar þeir voru við strendur landsins og lentu margir þeirra í flóttamannabúðum á eynni Kýpur. Öðrum tókst að synda í land. Hörmungar þeirra virtust ekki liðnar.

 

Þegar grimmdarverk nasista urðu opinber öllum heimi og þær hörmungar sem Gyðingar þurftu að líða, fengu Gyðingar mikla samúð þjóðanna og þegar ekkert lát var á árásum araba á byggðir Gyðinga í Palestínu, gáfust Englendingar upp á því að stilla til friðar. Englendingar stóðu meira með Aröbum en Gyðingum í þessari baráttu.

Að lokum fór svo að þetta vandamál komst á borð Sameinuðu Þjóðanna. Englendingar höfðu ákveðið að 15. maí 1948 myndu þeir yfirgefa Palestínu. Hjá S.Þ. var borin upp sáttar- eða friðartillaga. Þessi tillaga var borin upp af íslenskum sendifulltrúa hjá S.Þ. Thor Thors og hljóðaði upp á það að skipta Palestínu upp milli Gyðinga og Araba. Hvorugur aðilinn var ánægður með tillöguna. 
 

Tillagan var borin upp og 33 lönd samþykktu, 13 sögðu nei og 10 sátu hjá.


 Gyðingar samþykktu þetta en Arabar höfnuðu.


( Ég mæli með að lesandinn kynni sér ræðu Thor Thors og tillöguna. Það er hægt með því að fara inn á vefsíðina
www.zion.is. Þar er öll ræðan og fleiri upplýsingar um þetta efni.)

 

Hinn 14. maí 1948 gat Ben Gurion, leiðtogi Gyðinga í Palestínu, því lýst yfir stofnun Ísraelsríkis við hátíðlega athöfn. Eftir næstum 2000 ára útlegð voru Gyðingar loksins komnir heim eins og Guð hafði sagt.  Í Jeremía 3.14 stendur: “Og ég vil taka yður, einn úr hverri borg og tvo af hverjum kynstofni, og flytja yður til Zíonar,”

 

Um leið og sjálfstæði Ísraels hafði verið lýst yfir skall á stríð. Í arabaríkjunum í kring bjuggu 60 milljónir manna og enginn vildi hafa gyðingaríki fyrir nágranna...

 

Eftirfarandi eru nokkrar staðreyndir:


15. maí 1948. Sjálfstæðisstríðið byrjar. Egyptar, Jórdanir, Sýrland, Írak og Íran ráðast á hið nýja ríki, með það eitt í huga að útrýma hinu nýfædda ríki Ísrael.

1964. PLO er stofnað í Kaíro að frumkvæði Egypta, Sýrlands og Íraks í þeim tilgangi að berjast gegn Ísrael.

1967 Sex-daga stríðið (5. - 10. júní). Ísrael vann það stríð og endurheimti Jerúsalem (sem hafði verið hernumin af Jórdönum frá 1948).

1967. Í ágúst halda Arabaríkin fund í Khartum. Þar mótuðu þeir framtíðarafstöðu sína í samskiptum við Ísarel, með þremur neikvæðum markmiðum.


1. Enginn friður við Ísrael.

2. Engir samningar við Ísrael.

3. Ísrael verður ekki viðurkennt.

 

Ég fer nú að enda þessi skrif, þrátt fyrir að mikið meira væri hægt að rifja upp. Þó get ég ekki hætt án þess að minnast á hið svokallaða flóttamannavandamál. Tölum ber nú ekki saman hve margir Palestínumenn flýðu í stríðinu 1948, né hvers vegna. Ein sagan segir að þeir hafi verið hvattir til að fara á öruggari staði á meðan herlið araba ræki hina óvelkomnu gyðinga í hafið. Svo gætu þeir komið aftur þegar því væri lokið. Tölur sem nefndar hafa verið eru á milli 500-700 þúsund. Ég hef komið í flóttamannabúðir í Jórdaníu og get staðfest að þeir sem þar lifa, hafa það mjög slæmt. Þannig er búið að halda þeim í slíkum “búðum” í 60 ár.

Í dag er það þriðja kynslóðin sem er þar. Hinir upprunalegu flóttamenn eru fáir á lífi. Í fleiri arabalöndum eru slíkar “búðir. Hvers vegna? Arabalöndunum dettur ekki í hug að greiða fyrir tilveru þeirra. Það er Flóttamannahjálp Sameinuðu Þjóðanna sem rekur þessar “flóttamannabúðir”. Það eru því þú og ég sem leggjum til fjármunina. Palestínumenn heimta að þessir "flóttamenn" sem nú eru margar milljónir fái að snúa aftur til þess lands sem þeir flúðu frá.

Hvers vegna er aldrei talað um þá 800 þúsund Gyðinga sem urðu að flýja eða voru reknir frá arabalöndunum. Þeir flýðu þaðan allslausir, fengu ekki að taka neitt af eigum sínum með sér. Yfirgáfu hús og eignir. Hvað var gert við þá í Ísrael? Voru þeir settir í flóttamannabúðir? NEI, þeir fengu bara skóflu og haka og urðu þegnar hins nýja ríkis, ÍSRAEL.

Hatur harðlínu múslíma hefur ekkert breyst í 60 ár. Markmið þeirra er að útrýma Ísrael af landakortinu. Ríki Gyðinga er sem krabbamein, mitt í heimi Allah.


Þessi grein er orðin margfalt lengri en ég ætlaði, þó svo að mikið meira væri hægt að segja.


Þar sem ég trúi á fyrirheit Guðs og miskunnsemi, enda ég þessa færslu með því að vitna í Ritninguna, (Esekíel kafli 36.24-31)
Einnig bendi ég á Esekíel kafla 37.


P.s.

Ég leyfði mér einnig að vitna á nokkrum stöðum í bók Snorra G. Bergssonar, sagnfræðings. Heilagt stríð um Palestínu.

Einnig tók ég nokkrar athugasemdir úr bók Ulf Ekman, Ísrael, gyðingar þjóð framtíðarinnar.

 

Shalom kveðja,


Hvers vegna Ísrael?

 

Hvers vegna Ísrael?      

Þessa spurningu hef ég oft fengið og það ekki að ástæðulausu. Ég hef verið leiðsögumaður í Ísrael og á landsvæði Palestínu s.l. 27-28 ár. Einnig er ég formaður í félaginu Zíon, vinir Ísraels, sem stofnað var 15. maí 1991. Í tæp 7 ár hef ég haft fastan þátt á sjónvarpsstöðinni Omega sem heitir Ísrael í dag. Ég hef kynnt málefni Ísraels í Menntaskólum í Reykjavík og nágrenni. Einnig skrifað greinar og átt þátt í útgáfu blaðsins Ísraels fréttir og hinu nýútkomna blaði Zíons fréttir. Síðastliðin 20 ár hef ég haft þá ánægju að vera leiðsögumaður um 1000 íslendinga til Ísrael og Jórdaníu. Ég gæti hrósað sjálfum mér meira, en læt þetta nægja. Þetta er nú meginástæðan fyrir því að ég byrja bloggsíðu mína með því að skrifa um Ísrael; fortíð, nútíð og framtíð. Fyrir utan sögulegar staðreyndir mun ég vitna í Ritningarnar (Biblíuna). Ég geri mér grein fyrir því að þar eru ekki allir sammála mér og hef ég ekki neitt á móti því að lesa um sjónarmið annarra og trú þeirra. Ég vil einnig benda á það sem stendur í stefnuskrá Félagsins Zíon: "....að vera vinur Ísraels, þýðir ekki að vera á móti öðrum....." Ég held nú að þessi formáli sé kominn og ég geti byrjað á greininni.

Hvers vegna Ísrael?

Í fyrstu bók Móse, er sagt frá atburði sem átti eftir að hafa mikil áhrif á sögu landsins sem fékk síðar nafnið Ísrael. Við skulum nú líta á nokkra ritningarstaði þar. Í ellefta kafla er ættartala frá Sem til Abrahams, (Sem var sonur Nóa). Í þessari ættartölu er sagt frá manni að nafni Tara sem var faðir Abram. Þar er sagt að Tara hafi farið með son sinn Abram og sonarson sinn Lot ásamt konu Abrams og lagði af stað með þau frá Úr í Kaldeu (á þeim slóðum þar sem Írak er í dag), áleiðis til Kanaanlands og þau komu til Harran og settust þar að. Tara andaðist þar 205 ára. Svo segir í kafla 12: "Drottinn sagði við Abram: Far þú burt úr landi þínu og frá ættfólki þínu og úr húsi föður þíns, til landsins sem ég mun vísa þér á. Ég mun gjöra þig að mikilli þjóð og blessa þig og gjöra nafn þitt mikið, og blessun skalt þú vera. Ég mun blessa þá, sem þig blessa, en bölva þeim sem þér formælir, og af þér skulu allar ættkvíslir jarðarinnar blessun hljóta." Síðar í kaflanum segir: "Þeir komu til Kanaanlands..... þá birtist Drottinn Abram og sagði við hann "Niðjum þínum vil ég gefa þetta land"". Í 13. kafla segir Drottinn við Abram eftir að Lot hafði skilið við hann. "Hef upp augu þín, og litast um frá þeim stað sem þú ert á, til norðurs, suðurs, austurs og vesturs. Því allt landið, sem þú sér, mun ég gefa þér og niðjum þínum ævinlega. "

Eins og lesendur skilja tekur það of mikinn tíma og pláss ef ég skrifa upp alla kaflana um Abraham. Ég er að leggja áherslu á fyrirheit Drottins varðandi eignarétt Abrahams og afkomenda hans á landinu.  Ég mæli með því að þú sem lest þetta finnir Biblíuna þína og lesir þessa kafla í heild. Það er þess virði.

Í kafla 17 segir: "Er Abram var nítíu og níu ára gamall, birtist Drottinn honum og sagði: "Ég er Almáttugur Guð. Gakk þú fyrir mínu auglíti og ver grandvar, þa vil ég gjöra sáttmála milli mín og þín, og margfalda þig mikillega." Þá féll Abram fram á ásjónu sína, og Guð talaði við hann og sagði: Sjá það er ég, sem hefi gjört við þig sáttmála, og þú skalt verða faðir margra þjóða. Því skalt þú eigi  lengur nefnast Abram, heldur skalt þú heita Abraham, því að föður margra þjóða gjöri ég þig. Og ég mun gjöra þig mjög frjósaman og gjöra þig að þjóðum, og af þér skuluð konungar koma . Og ég gjöri sáttmála milli mín og þín og þinna niðja eftir þig, frá einum ættlið til annars, ævinlegan sáttmála: að vera þinn Guð og þinna niðja eftir þig.  Og ég mun gefa þér og niðjum þínum eftir þig það land sem þú nú býr í sem útlendingur, allt Kanaanland til ævilegrar eignar, og ég skal vera Guð þeirra"

Guð sagði við Abraham: Sarai konu þína skalt þú ekki lengur nefna  Sarai heldur skal hún heita Sara. Og ég mun blessa hana , og með henni mun ég einnig gefa þér son Og ég mun blessa hana, og hún skal verða ættmóðir heilla þjóða..... þú skalt nefna hann Ísak. Og ég mun gera sáttmála við hann sem ævinlegan sáttmála fyrir niðja hans eftir hann.

Við skulum nú líta á fyrirheit í 26. kafla sem "sonur fyrirheitanna" Ísak fékk.  Það var hallæri í landinu og  Drottinn birtist honum og mælti: "Far þú ekki til Egyptalands. Ver þú kyrr í því landi, sem ég segi þér. Dvel þú um hríð í þessu landi, og ég mun vera með þér og blessa þig, því þér og niðjum þínum mun ég gefa öll þessi lönd, og ég mun halda þann eið, sem ég sór Abraham, föður þínum.  Og ég mun margfalda niðja þína sem stjörnur himinsins og gefa niðjum þínum öll þessi lönd og af þínu afkvæmi skulu allar þjóðir á jörðinni blessun hljóta, af því að Abraham hlýddi minni röddu og varðveitti boðorð mín, skipanir mínar, ákvæði og lög."

Sonur Ísaks, Jakob fékk einnig að reyna Guð og heyra rödd hans. 1. Mósebók 35:9 segir: "... Og enn birtist Guð Jakob, er hann var á heimleið frá Mesópótamíu, og blessaði hann.  Og Guð sagði við hann. "Nafn þitt er Jakob. Eigi skalt þú héðan af Jakob heita, heldur skal nafn þitt vera Ísrael. Og hann nefndi hann Ísrael. Og Guð sagði við hann:  Ég er almáttugur Guð. Ver þú frjósamur og auk kyn þitt. Þjóð, já fjöldi þjóða skal frá þér koma, og konungar skulu út ganga af lendum þínum. Og landið sem ég gaf Abraham og Ísak, mun ég gefa þér og niðjum þínum eftir þig mun ég gefa landið"

Í sálmi 105:6-11, standa athyglisverð orð:  Hann minnist að eilífu sáttmála síns, orð þess, er hann hefir gefið þúsundum kynslóða, sáttmálans, er hann gjörði við Abraham, og eiðs síns við Ísak, þess er setti sem lög fyrir Jakob, eilífan sáttmála við Ísrael, þá er hann mælti: Þér mun ég gefa Kanaanland sem erfðahlut yðar.

Drottinn sór við sitt eigið nafn 46 sinnum í Biblíunni að gefa þetta land til Abrahams og eftirkomenda hans. Sáttmálinn er enn í gildi. Þið tókuð eftir því sem stóð hér fyrir ofan í Davíðs sálmi..... er hann hefur gefið "þúsundum kynslóða". Þúsundir kynslóða hafa ekki enn verið uppi eftir að Guð talaði við Abraham. Það sem Guð sagði þá er enn í gildi.

Auðvitað tilheyrir landið Guði, engum öðrum. Öll jörðin tilheyrir honum og hann skiptir henni að vild sinni. Lítinn hluta gaf hann eignarlýð sínum til búsetu, svo hann gæti þjónað honum þar og orðið öllum heimi til blessunar. Var þá lýður Guðs, Ísraelsmenn, trúfastir og tryggir lögmálum Guðs?  Hlýddu þeir boðum hans og bönnum? Svarið við því er, nei. Því miður gleymdu þeir oft miskunn hans, gjöfum og nærveru þegar þeir áttu í vanda. Ganga þeirra 40 ár í eyðimörkinni er stórbrotin saga um nærveru Guðs og bænheyrslu þegar erfiðleikar komu. Þrátt fyrir óhlýðni þeirra og jafnvel hjáguðatilbeiðslu, brást hann þeim ekki. Hann fylgdi þeim í skýstólpa að degi og í eldstólpa um nætur. Þegar þeir kvörtuðu vegna hungurs, sendi Guð þeim "manna" brauð frá himni og í eld og skýstólpa verndaði hann sinn lýð. Þegar þá þyrsti gaf Drottinn þeim vatn úr kletti.

Ég mæli með því að lesandinn lesi í 2. Mósebók kaflana 13-16. Það væri hægt að segja mikið meira um ferðir Ísraela í eyðimörkinni. Um sigra og ósigra. Mér finnst nauðsynlegt að minna á fortíð Gyðinga og rétt þeirra til landsins. Þeir eiga um 4000 ára sögu á þessum slóðum. Um tíma var þeim dreift meðal þjóðanna, vegna óhlýðni og svika við lög Guðs, en samkvæmt fyrirheiti Guðs og loforði leiddi hann þá aftur inn í landið sem hann hafði lofað forfeðrum þeirra.

 Í gegnum söguna sjáum við miklar Gyðingaofsóknir sem náðu hámarki með Helförinni. Kirkjan tók snemma upp svokallaða staðgengilsguðfræði (sem ýmsir kristnir kennimenn boða í dag), en hún gengur út á það, að Guð hafi afneitað sinni þjóð og þeir séu ekki undir náð Guðs, vegna þess að þeir tóku ekki á móti Messíasi, en drápu hann. Því hafi Guð útvalið kirkjuna sem hið nýja Ísrael. Ekkert af slíkum villukenningum og hatri hefur getað komið í veg fyrir loforð og fyrirheit Guðs.

Sáttmálinn sem hann gerði er eilífur: "Svo sannarlega sem þessi fasta skipan (sólarinnar og stjarnanna) mun aldrei breytast fyrir mér - segir Drottinn svo sannarlega munu Ísraels niðjar ekki hætta að vera þjóð fyrir mér alla daga".(Jer 31:36) Hvernig geta svo kristnir menn sagt að Guð hafi engan áhuga fyrir þeirri þjóð sem hann útvaldi.

 Mín kynslóð hefur séð kraftaverkið gerast. Gyðingarnir eru komnir aftur til þess lands sem Guð hafði heitið þeim. Landið sem var seint á nítjándu öld aðallega auðn og mýraflákar, er nú blómstrandi vin í eyðimörkinni. En baráttunni við óvini Ísraels er samt ekki lokið.

Ég mun í næsta hluta skrifa um það sem er að gerast í Ísrael í dag.


Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband