Ólafur Jóhannsson

Jerúsalem, hverra?

Eins og ég skrifaði í fyrri grein minni um Jerúsalem, þá heyrum nærri því dagalega í fjölmiðlum eitthvað um Jerúsalem. Þeir sem hafa komið til þessarar borgar eiga erfitt með að gleyma þeim áhrifum sem þeir verða fyrir. Ég hef í um það bil 30 ár haft þá gleði og forréttindi að heimsækja Ísrael og dvelja í Jerúsalem ásamt ferðahópum héðan frá Íslandi og oftast tekið þátt Laufskálahátíðinni, sem er að hausti til.(Rúmlega 1000 íslendingar hafa tekið þátt í þessum ferðum).

Enn í dag hitti ég fólk sem var með í slíkum ferðum og heyri ég jafnan hve minning þeirra er grópuð gleði og þeim jákvæðu hughrifum sem það upplifði, sérstaklega í Jerúsalem.

(Aðeins einu sinni sagði mér stúlka sem fór á kristilegt mót, að hún hafi orðið fyrir vonbrigðum, hún hafði ekki fundið fyrir þessari “helgu” borg, sem hún hafði vænst).Henni fannst borgin vera of ný-tískuleg, sjónvarpsnet á húsum, bílaumferð, trúræknir gyðingar með sígarettu í hendi og unglingar í vestrænum klæðnaði. Já, þannig er einnig hægt að sjá, það sem fyrir augu ber.

Langflestir eiga minningar frá æsku, e.t.v. sögur úr Sunnudagaskóla eða við kirkjuheimsókn á jólum, þar sem sagt var frá sögunni í Betlehem, eða frá starfi Jesú í Jerúsalem. Hjá slíkum er að finna eftirvæntingu og ekki er óalgengt að margir fara aftur og aftur í heimsókn til þessa lands og borgar sem hafa gefið okkur svo mikið. Fjöldi ferðamann sem ég hef talað við, hafa fundið sérstök áhrif blessunar þegar við höfum verið á Olíufjallinu og lítum yfir borgina. Það er ekki hægt að lýsa þessu með orðum, en þeir sem lesa þessa grein og hafa farið til Jerúsalem, skilja þetta.

Margir Sagnfræði og Fornleyfafræðingar telja að borgin hafi verið byggð frá árinu 3200 f.Kr. Í Babýlonskum ritum frá um 1400 f.Kr. er talað um Urasalim, og í 1.Mósebók 14 er sagt frá Melkisedek sem var konungur í Salem. (Salem þýðir friður). Kringum árið 1000 f.kr. vann Davíð konungur þessa borg frá Jebúsítum. Árið 1004 f.kr. gerði Davíð konungur borgina að höfuðborg ríkisins og hefur borgin verið óslitið höfuðborg Ísraels síðan.

Eins og ég sagði í fyrri grein minni, þá hafa fjölmargar þjóðir unnið þessa borg og margir harmleikir og blóðugar styrjaldir geisað þar. Frá tíma Davíðs fékk borgin nafni Jerúsalem, sem hún heitir enn. Sonur Davíðs, Salómon byggði hið mikla musteri á Móríahæð árið 950 f.kr. yfir sáttmálsörkina. Þar fóru fram guðsþjónustur, samkvæmt boðun lögmálsins. Musterið var í huga Gyðinga heilagt hús þar sem Guð, Jahve tók sér bústað. Þessu mikla Musteri varð síðan eytt árið 586 f.kr. þegar herir Nebukadnesar réðust á landið, brenndu meginhluta borgarinnar og tóku þúsundir Gyðinga sem þræla til Babýlon. Þá hvarf sáttmálsörkin og enginn veit með vissu hvar hún er niðurkomin.

Í þúsundir ára hafa stórveldi á hverjum tíma teygt hendur sínar til Jerúsalem. Mörg ríki hafa vilja eigna sér borgina, notfæra sér hana og jafnvel eyðileggja, en það merkilega hefur gerst, að öll þau ríki og stórveldi sem hafa snúist gegn borginni hafa liðið undir lok á meðan Jerúsalem stendur eftir.

Jerúsalem á stórkostlega framtíð.

Jerúsalem er borgin þar sem Messías (Kristur) mun koma til og þaðan mun hann ríkja og stjórna heiminum segir Biblían. Án þessarar framtíðarvona hefur borgin enga sérstaka þýðingu, þá væri hún eins og hver önnur borg. Einungis áhugavert safn þriggja trúarbragða. Þessi framtíð felst ekki í því sem Sameinuðu þjóðirnar vilja, þ.e. gera Jerúsalem að borg þriggja trúarbragða, undir stjórn alþjóðasamtaka.  Jerúsalem er borg Guðs, borg Gyðinga og höfuðborg Ísraels.

Þegar Ísrael varð ríki að nýju árið 1948 samkvæmt ákvörðun Sameinuðu
þjóðanna hófst stríð.
Jórdanir hertóku mikinn hluta hinnar fornu Júdeu-Samaríu, og náðu
yfirráðum yfir austurhluta Jerúsalem. Gyðingum var þá algerlega bannað að
koma þangað og gátu því ekki farið að Vesturmúrnum til bæna,
sem er einn þeirra helgasti staður.

Það var dauðadómur fyrir Gyðinga að fara inná þetta svæði.

Nítján árum síðar, í 6-daga stríðinu árið 1967 tókst varnarliði Ísraels að endurheimta alla borgina og sameinuðust borgarhlutarnir aftur. Í dag er öll Jerúsalem höfuðborg Ísraels.  Þrátt fyrir hótanir frá íslamska heiminum og öðrum, munu  Ísraelsmenn aldrei samþykkja kröfuna um að borginni verði skipt að nýju.

Múslímar segja hana þriðju helgustu borg Íslams, en í Kóraninum helgiriti þeirra, er hvergi minnst á Jerúsalem með nafni. Í Biblíunni, helgustu bók Gyðinga og kristinna, er hún nefnt oftar en 800 sinnum.

Ég vil enda þennan hluta af þessari grein minni um Jerúsalem, með tilvitnun í Jesaja 62.1, :Sökum Zíonar get ég ekki þagað, og sökum Jerúsalem get ég ekki kyrr verið, uns réttlæti hennar rennur upp sem ljómi og hjálpræði hennar sem brennandi blys.......6.Ég hef skipað varðmenn yfir múra þína Jerúsalem. Þeir skulu aldrei þegja, hvorki um daga né nætur.

Þakka þér fyrir að lesa þessa grein. Tilgangurinn er að vekja athygli á fyrirheitum Guðs, Abrahams, Ísaks og Jakobs.

Drottinn blessi þig frá Zíon, hann sem er skapari himins og jarðar. Sálm:134.3.

 PS. Á nokkrum stöðum hef ég vitnað í bókina
ÍSRAEL, Gyðingar þjóð framtíðarinnar, útg.Vakning.

Zíon 

Margir sem lesa þær bloggsíður hér á mbl, sem varða Ísrael, hafa tekið eftir nokkrum athugasemdum frá hatursmönnum Ísraelsríkis sem segjast ekki vera á móti Gyðingum, en formæla Ísrael , sem þeir segja að sé stjórnað af zíonistum. Þeir segja einnig að allt böl í Mið-Austurlöndum sé zíonistum og Bandaríkjamönnum að kenna... 

Mig langar með þessari grein að útskýra hvað Zíon er og þýðir. Einnig hver sé munur á Zíonisma og Zíonista. Í Biblíunni okkar er zíon ritað með S = síon, en ég nota hinn gamla rithátt og skrifa með Z = Zíon. Hvorutveggja er rétt. Á hæð við borgina Jerúsalem var virki sem hét Zíon.  

Nafnið Zíon finnum við fyrst í Ritningunni annarri Samúelsbók, 5:7. “En Davíð tók virkið Zíon, það er Davíðsborg.” Nafnið hefur fleiri merkingar í Biblíunni.  Hæðin fékk nafn sitt af virkinu, Zíonarhæð og ber það enn.  “Konungurinn sótti Sáttmálsörkina í hús Óbeð Edóms og flutti hana til Davíðsborgar með fögnuði.” (Sjá 2 Samúelsbók 12-13).Þegar Salómon sonur Davíðs hafði byggt Musterið á Móríahæð, var Sáttmálsörkin flutt í Musterið frá Zíon.  Nafnið Zíon var þarna orðið samheiti á borginni Jerúsalem í landi Júda. (Sjá Jesaja 40.9 og Jeremía 31.12) Þegar ritað er: “Látum oss fara upp til Zíon,” er oftast átt við Jerúsalem. Einnig hefur Eretz-Ísrael (landið Ísrael) verið nefnt Zíon.  Nafnið Zíon (Jerúsalem) hefur einnig verið skilgreint, “þar sem Guð býr”. Zíon er nefnd í Ritningunni (Biblíunni) um 160 sinnum. 

Ég hef skipað konung minn á Zíon, fjallið mitt helga (Sálm.2.6)Frá Zíon, ímynd fegurðarinnar birtist Guð í geisladýrð.(Sálm.50.2).Þeir munu kalla þig borg Drottins, Zíon Hins heilaga í Ísrael.(Jes.60.14). 

Zíonismi 

Daglega heyrum við í fjölmiðlum fréttir um óeirðir, fjandskap og deilur í Mið-Austurlöndum. Oft eru fréttirnar mjög einhliða og án sögulegra skýringa á þeim vandamálum sem þar eru. Þetta á ekki síst við um deilurnar milli Ísrael og Palestínu. Baráttan milli Gyðinga og Araba snýst reyndar um mjög lítið landsvæði.  Sögulega hefur þetta landsvæði Palestína aldrei haft nein föst landamæri.  Í dag er þessu landsvæði skipt í tvö ríki: Ísrael og Jórdaníu ásamt tveimur landsvæðum sem enn hafa ekki ákveðin landamæri: Gaza-ströndina og Júdeu-Samaríu sem eftir hernám Jórdaníu árið 1948 var farið að kalla Vesturbakka.  Palestína var undir hernámi Jórdana frá 1948-1967.  Þetta svæði hefur borið mörg nöfn og verið undir stjórn margra þjóða gegnum aldirnar.  Við þekkjum nöfnin, Kanaansland, Eretz-Jisrael, Fyrirheitna-landið, Júdea, Ísrael, Palestína, Suður-Sýrland o.fl. Þau tvö nöfn sem mest hafa verið notuð í seinni tíð eru Ísrael og Palestína. Gyðingar hafa s.l. 2500 ár kallað landið Erez Jisrael, sem þýðir Ísraels land. Nafnið Palestína hefur verið þekkt meðal kristinna og múslíma síðan Hadrían keisari nefndi þetta svæði Palestínu árið 137 e.Kr. Gyðingar hafa búið í þessu landi síðan á 14 öld f.Kr. M.ö.o. í meira en 3400 ár, hafa þeir búið í landinu, stundum verið í meirihluta og einnig stundum í minni hluta. 

Sú hugsjón sem stefndi að endurkomu Gyðinga til heimalands síns, nefndist Zíonismi. Austurríski blaðamaðurinn Theodór Herzl (1860-1904) er oft sagður upphafsmaður Zíonista-hreyfingarinnar. Hann var Gyðingur, alinn upp í Vínarborg, þar sem andúð á Gyðingum var mjög mikil. Sem blaðamaður, var hann sendur til Parísar til að fylgjast með réttarhöldum gegn Gyðingnum Alfred Dreyfus sem var höfuðsmaður í franska hernum. Hann hafði verið ákærður fyrir landráð sakaður um að hafa komið leyndarmálum til Þjóðverja. Herzl hlustaði á dóminn þegar Dreyfus var lækkaður í tign.  Það snerti hann djúpt þegar hann heyrði múginn fyrir utan réttarsalinn hrópa: “Drepið Dreyfus! Drepið Gyðingana!” Þessi atburður snerti hann djúpt og seinna skrifaði hann að gyðinglegur arfur hans hefði vaknað til lífs innra með honum við þetta atvik.  

Nokkrum mánuðum síðar hafði hann skrifað bókina, Der Judenstaat (Gyðingaríkið), sem átti eftir að verða stefnuyfirlýsing nútíma Zíonisma. Hinn 29.ágúst 1897 hittust í fyrsta skipti sendinefndir frá 16 löndum á fyrstu ráðstefnu Zíonista í Basel í Sviss.  Síðar skrifaði Herzl í dagbók sína: Í Basel skapaði ég Gyðingaríkið. Ef ég segði þetta upphátt í dag yrði svarið alþjóðlegur hæðnishlátur. Ef til vill munu allir vita það eftir 5 ár og örugglega eftir 50 ár. (Þetta rættist, því Ísraelsríki varð stofnað 14.maí 1948, 50 árum síðar!). 

Í byrjun var hreyfingu Zíonismanns deilt í tvær fylkingar: Mörgum hinna atorkusömu gyðinga fannst að þeir ættu fyrst að þurrka landið upp og rækta, það áður en Ísraels-ríki yrði myndað. Hinn pólitíski armur Zíonismans leit svo á að það væri meira áríðandi að fá staðfestingu fyrir sjálfstæðu ríki Gyðinga, sem fyrst. Theodor Herzl var ekki alinn upp með trúarlegum hefðum og siðum Gyðinga. Hann hafði því aðrar skoðanir en hinir trúuðu gyðingar varðandi hið væntanlega heimaland.  Aðalatriðið í stefnu hans var að finna stað fyrir hina ofsóttu og oft einangruðu gyðinga í þeim löndum, sem þeir bjuggu. Hann fór víða um Evrópu til að kynna málstað Zíonismans. Einnig heimsótti hann soldáninn í Tyrklandi og keisara Þýskalands. Í hans huga var ekki aðalatriðið hvar þetta ríki yrði stofnað. Árið 1903 hófst mikil  andúð og ofsóknir gegn Gyðingum í Rússlandi, sem kostaði fjölda þeirra lífið. Á sama tíma hafði Herzl fengið loforðu um að Gyðingar gætu flutt tímabundið til Úganda. Þrátt fyrir ofsóknir gegn Gyðingum í Rússlandi, voru þeir Gyðingar sem þar bjuggu flestir á móti þessari hugmynd um Úganda. Herzl hafði ekki vænst slíkrar mótstöðu.

Hreyfing Zíonismans  kannaði nú almenna ósk Gyðinga. Á sama tíma lést Herzl 44 ára gamall. Síðar á fjölmennum fundi í hreyfingu Zíonista, var samþykkt með miklum fjölda atkvæða að Eretz-Jisrael væri og hefði alltaf verið land gyðingaþjóðarinnar.  Því fór fjarri að allir Gyðingar væru þessu samþykkir árið 1897. Þar voru aðallega tveir hópar. Strangtrúaður hópur gyðinga sem væntu Guðsríkis á jörðu, samkvæmt skilningi þeirra á Ritningunni (Tórah) og svo hinir sem sáu þörfina fyrir eigið heimaland.   

 Gyðingar höfðu seint á nítjándu öld keypt af Tyrkjum óbyggð og mannlega séð óbyggileg landsvæði við strönd Miðjarðarhafsins. Þar geisuðu malaríusjúkdómar og mestur hluti landsins voru mýraflákar.Gyðingum tókst með ótrúlegum dugnaði sínum og fórnfýsi að þurrka landið upp og hefja ræktun. Árið 1909 var fyrsta samyrkjubúíð stofnað í Ísrael. Þeim fór fljótt fjölgandi. Hugsjón þessi var og er, að meðlimir samyrkjubúanna áttu að eiga allt sameiginlegt. Enginn meira en annar. Því  miður er þetta merkilega starf á undanhaldi.  Árið 1917 gaf Arthur James Balfour út yfirlýsingu fyrir hönd ríkisstjórnar Bretalands. Í henni fólst samþykki hennar fyrir stofnun þjóðarheimilis fyrir Gyðinga í Palestínu. Þessi heimildi gaf baráttu Gyðinga fyrir því að geta snúið aftur til síns gamla heimalands lagalega stoð.

Palestína eins og henni er lýst í Balfour-yfirlýsingunni, var víðáttumikil. Hún náði yfir núverandi Jórdaníu, Júdeu-Samaríu, Gaza og Ísrael. Allt þetta svæði var hugsað sem þjóðarheimili Gyðinga. Arabísk þjóðernishyggja þoldi þetta ekki og beitti bresku ríkisstjórnina þrýstingi til að brjóta loforð sín. Að lokum skiptu Bretar þessu svæði þannig að allt landið austan Jórdan árinnar, yfir sjötíu prósent þjóðaheimilis Gyðinga, varð land araba.  Andstaðan við innflutning Gyðinga jókst í formi ofsókna og fjöldamorða. Ég ætla ekki að fara náið í þá miklu grimmd sem beitt var gegn Gyðingum í síðari heimsstyrjöld. Fjöldamorð á sex milljónum Gyðinga eru án efa ein mestu illvirki sögunnar. Það er mikil skömm að “kristið” fólk skyldi gera þetta.  Hvernig getur Gyðingi sem hefur reynt slíkt, fundist kristinn maður trúverðugur, með tilliti til þess að kristnar kirkjur, kristnir guðfræðingar og kristin lönd hafa haft forgöngu um ofsóknir á hendur gyðingum gegnum aldirnar.  

Því miður finnast kristnir prestar og kennimenn, hér á landi sem ala á Ísraels/Gyðingahatri. Ekki má gleyma öfgahópum vinstri manna. Zíonismi er einnig þjóðernishyggja. Zíonismi trúir á uppbyggingu og framtíð Ísraels, landi trúar- og skoðanafrelsis, landi lýðræðis og mannréttinda. Zíonismi er einnig hugsjón, sem hefur séð hugsjónina um uppbyggingu landsins rætast, þrátt fyrir hatur og árásir óvinaþjóða í rúmlega 60 ár. 

Zíonistar 

Hvað er svo zíonisti? Zíonisti er einstaklingur sem hefur þá hugsjón og sannfæringu zíonismans, að Ísrael sé réttmætt heimkynni Gyðinga, stofnað sem slíkt, samkvæmt samþykkt Sameinuðu þjóðanna, 14.maí 1948. Zíonistar geta verið af mörgum þjóðum og trúarbrögðum. Ekki eru allir Gyðingar zíonistar og ekki eru allir Gyðingar trúaðir. Kristnir Ísraelsvinir eru oft nefndir zíonistar. Flestir kristnir Ísraelsvinir trúa á hugsjónir zíonismans um tilverurétt Ísraels.  Landið sem Guð gaf Abraham, Ísak og Jakobs ásamt afkomendum, til eilífrar eignar (sjá Davíðssálm 105)

Ekki vilja allir kristnir Ísraelsvinir láta kalla sig zíonista. Oftast er það vegna mjög neikvæðs áróður óvina Ísraels/Gyðinga. Mörgum þessum óvinum hefur tekist að fá lesendur til að líkja zíonisma og zíonista við Nasista, Komúnista, Fasista og aðrar alræmdar glæpastefnur.  Þegar Ísraelsvinir hér á landi stofnuðu Ísraelsvinafélag fyrir tæpum tuttugu árum, völdu þeir nafnið, Zíon,vinir Ísraels.

Við sem tilheyrum því félagi erum því oft nefndir zíonistar og kann ég því vel. Ég tek fram að vera vinur Ísraels, þýðir ekki að við séum á móti öðrum.  Íslenskir kristnir zíonistar hafa stutt og styðja kristinn palestínskan unglingaskóla í Palestínu, s.l. 20 ár. Að vera kristinn zíonisti er jákvætt, gefur fyrirheit um trúfesti Guðs. Sjá stofnreglur félagsins, www.zion.is. Þakka þér fyrir að lesa þessa grein.

Shalom kveðja

Staðgengilsguðfræði, sannleikur eða...

Sú kenning kom fljótlega upp í hinum fyrstu samfélögum kristinna manna, var að Guð hafi afneitað sinni þjóð, Gyðingum og önnur "þjóð" hafi tekið við sem var (er) kirkjan. Þessi skoðun virðist hafa byrjað mjög snemma, því Páll postuli, virðist svara þessu í bréfi til Rómverja í 11. kafla. Páll spyr: "Hefur Guð útskúfað lýð sínum?" Og hann svarar: "Fjarri fer því. Sjálfur er ég Ísraelsmaður, af kyni Abrahams, ættkvísl Benjamíns. Guð hefur ekki útskúfað lýð sínum, sem hann þekkti fyrirfram."

Fyrir nokkrum árum gaf ég út lítinn bækling um þetta efni, sem hét, "Sannleikur eða..". Ég mun notfæra mér nokkar útskýringar og athugasemdir úr því hefti. Til þess að geta öðlast meiri skilning á Orðinu, þurfum við að losa okkur við kenningastrauma, sem byggðir eru á mannasetningum og rangtúlkunum.

Við þekkjum kirkjudeildir, sem boðuðu endurkomu Drottins árið 1843. Þegar það gekk ekki upp, þá var þeim spádómi breytt til ársins 1844 (í október). Þegar það reyndist einnig rangt, hurfu margir úr því samfélagi, en aðrir héldu fast við að eitthvað stórkostlegt hefði gerst á himnum. Þá hafi verið byrjað að ljúka upp "bókunum" og tími náðarinnar væri liðinn. Seinna kom fram kenning, að Drottinn kæmi árið 1876. Þrátt fyrir villu sína, gáfust þeir ekki upp og sögðu nú, að Jesús kæmi árið 1914 og myndi stofna friðarríki sitt hér á jörð...  Aftur var spáð, að árið 1975 myndi hinn mikli atburður dóms, eiga sér stað. Ekkert af þessu hefur reynst rétt. Það væri hægt að nefna fjölmarga aðra "spádóma" sem ekki reyndust af Guði gefnir.

Það er enn ein kenning, sem gegnum aldirnar hefur átt mikið fylgi meðal kristinna kennimanna og samfélaga. Sú kenning er oft nefnd staðgengilsguðfræði og er hún ástæðan fyrir þessari grein. Þegar ég var lítill drengur í sunnudagaskóla, var mér kennt, að hinir vondu Gyðingar hefðu drepið Jesú. Þess vegna hefði Guð afneitað þeim og þeir þurft að líða fyrir þetta alla tíð síðan. Þeir hefðu kallað bölvun yfir sig. Þeir sem kenna slíkt, segja einnig að Guð hafi útvalið aðra "þjóð", til að taka við hlutverki Gyðinga, þ.e. kirkjuna. "Kirkjan er Ísrael." Þessi hættulega kenning, hefur orðið til mikillar vanblessunar og orsök mikilla hörmunga um aldir.

Ég hef sagt, að staðgengilsguðræðin kenni, að kirkja sé Ísrael. Hvernig getur það verið að menn trúi þessu? Í raun er ekki erfitt að skilja þetta, ef Ritningarnar eru túlkaðar með aðferð sem kallast "myndlíking". Hvað er svo myndlíking? Maður sem "myndlíkir" kafla úr Ritningunum, varðar minna um eiginlega merkingu orðanna, en meira um leynda merkingu þeirra. Að myndlíkja er að túlka kafla úr Ritningunum með þeim hætti, að litið sé á hvert smáatriði sem tákn um dýpri andlegri merkingu. Þessi aðferð til túlkunar er hættuleg og stundum blekkjandi.

Með myndlíkingu má í raun lesa út úr Ritningunum það sem maður vill, ef maður leggur sig nægilega fram.

Á 16. öld, fór Marteinn Lúter og aðrir mótmælendur að efast um gildi þess að nota myndlíkingu til túlkunar. Rök þeirra voru þau, að almenna reglan við túlkun Ritninganna ætti að vera bókstafleg, nema í sérstökum tilfellum. Bókstafleg túlkun á kafla úr Ritningunum gerir þá kröfu m.a. að við skoðum sögulega atburði og spádóma sem bókstaflega, þótt þeir séu stundum settir fram á skáldlegu og myndrænu máli.

Hvernig getum við verið viss um að bókstafleg túlkun á Biblíunni, sé besta túlkunaraðferðin? Besta röksemdin er sú staðreynd að hundruð spádóma Biblíunnar hafa ræst í smáatriðum. Ég nefni nokkra spádóma um Messías sjálfan. Í Jesaja 7:14 var því spáð, að Messías yrði fæddur af yngismey. Í Míka 5:1 er því lýst yfir að Hann muni fæðast í Betlehem. Í sálmi 22 er því lýst nákvæmlega hvernig Messías muni líða þjáningar. Í Jesaja 53, segir spámaðurinn frá þjáningum Hans og dauða, greftrun hans í gröf ríks manns og upprisu.

Fyrst að spádómar fyrra testamentisins (GT) um Yeshua=Jesú gengu bókstaflega í uppfyllingu, eigum við þá ekki að vænta þess aðspádómarnir um Ísrael og Gyðinga uppfyllist líka með bókstaflegum hætti. Þrátt fyrir þetta þrjóskast þeir við sem kenna staðgengilsguðfræðina og segja að kirkjan hafi á "táknrænan" og "andlegan" hátt uppfyllt spádómana um Ísrael. Þar af leiðandi, hafi eldri spádómar allir fallið úr gildi.

Ég spyr ykkur: "Hefur kirkjunni nokkru sinni verið dreift og hún send meðal þjóðanna, eins og spámennirnir sögðu fyrir um?" Hefur kirkjunni nokkru sinni verið lofað endurkomu til lands og fjalla Ísraels? Hafði spámaðurinn kirkjuna í huga er hann segir: " Þeir munu búa í landinu, sem ég gaf þjóni mínum Jakob, landinu sem feður yðar bjuggu í?"  Það er einungis með myndlíkingu, sem hægt er að komast að þeirri niðurstöðu, að kirkjan sé Ísrael. Þá er að svara spurningunni: "Hvernig varð staðgengilsguðfræin ríkjandi í kenningu kirkjunnar?" Hluti af svarinu við henni er að staðgengilsguðfræðin er eðlileg afleiðing af túlkun með myndlíkingu, sem kirkjan hefur lengst af stuðst við. Þegar litið er til sögu Gyðinga frá fyrstu öld, virðist sagan styðja staðgengilsguðfræðina, að minnsta kosti fram til þessa. Á yfirborðinu eru rökin sannfærandi. Áður en mannsaldur var liðin frá krossfestingu Yeshua/Jesú, hafði Rómverski herinn, rænt alla Jerúsalemborg, gjöreytt musterinu, rifið meirihluta Gyðinga upp og flutt þá til hinna ýmsu afkima heimsveldisins. Þetta sannfærði ýmsa um, að hlutverki Ísraels í áætlun Guðs væri lokið og kirkjan tekið henni.

Allar götur síðan hefur saga Gyðinga verið samfelld sorgarsaga og í augum staðgengilsguðfræðinga staðfest þá trú þeirra, að Guð hafi yfirgefið Ísrael.

Mest af þeirri illsku, sem komið hefur yfir Gyðinga síðastliðin 1800 ár, myndi aldrei hafa átt sér stað, ef staðgengilsguðfræðin hefði ekki verið kennd í kirkjunni. Til að réttlæta andgyðinglega afstöðu sína, hófu kristnir guðfræðingar að kenna, að dauði Krists væri á ábyrgð Gyðinga og þeir væru sekir um glæp glæpanna "Guðsmorð". Margir kristnir fóru að trúa því, að eina leiðin til að sýna hollustu sína við Jesú, væri að sýna hatur sitt á morðingjum Drottins. Jóhannes Krystóstóm (heilagur Krystóstóm), sem var uppi á 4.öld eftir tímatal okkar, hafði þetta að segja í einni af predikunum sínum: "(Þeir eru)...morðingjar, eyðendur, menn haldnir Djöflinum. Samkomuhúsin eru verri en hóruhús. Gyðingar eru hópur afbrotafólks. Ég hata samkomuhúsin og gyðingana.--- Jóhannes Krystóstóm er dýrlingur (kaþólsku kirkjunnar)!!!  

Við rannsóknir á kirkjusögunni komst ég að því að andúð á Gyðingum var ekki bundin við Rómversku kirkjuna. Andúð á Gyðingum var einnig áberandi í skrifum siðbótamanna, sem áttu að hafa hreinsað Rómversku kirkjuna að miklu leyti af spillingu og kenningavillu...

Siðabótarmaðurinn Marteinn Lúter, var í upphafi fullur samúðar í garð Gyðinga og trúði því, að þeir mundu gerast trúskiptingar fyrir boðskap sinn um réttlæti af trú.  En raunin varð önnur og Lúter varð síðar mjög bitur í garð Gyðinga. Að lokum varð Lúter jafn harðsnúinn og Rómverska kirkjan í fyrirlitningu sinni á Gyðingum. Marteinn Lúter studdi í raun brottrekstur Gyðinga frá Þýskalandi og einnig eyðileggingu samkunduhúsa þeirra og trúarbóka. Lúter skrifaði eftirfarandi: "Gyðingar eru rustamenni, samkunduhús þeirra eru svínastíur, það ætti að brenna þá. Rán og illvirki eru þeirra lifibrauð. Þeir eru skepnur sem ætti að reka út eins og hunda". Það ætti því ekki að koma á óvart, að Nasistar, er þeir komust til valda í Þýskalandi, skyldu nota skrif Marteins Lúters og annarra kirkjufeðra til að réttlæta andúð sína á Gyðingum.

Það skilti sem mætti Gyðingum við komuna til Dachau, sem voru einhverjar alræmdustu dauðabúðir Nasistanna,stóð: "Þú ert hér vegna þess að þú drapst Guð okkar".

Myrtu Gyðingar Jesú?

Við heyrum oft sagt að Gyðingar hafi krossfest Jesú og þar með hafnað honum. Rómverskir hermenn framkvæmdu sjálfa aftökuna. Sögulega séð tengdust bæði Gyðingar og Rómverjar þessum atburði. Samkvæmt þessu ætti að ofsækja alla Rómverja og Ítali því að það voru þeir sem ráku inn naglana. Við verðum einnig að muna, að Jesús átti þúsundir stuðningsmanna og trúlega fylgdi meirihluti þjóðarinnar honum, en af ótta þorðu menn ekki að mótmæla. Gleymum því ekki að æðsta ráðið var klofið, bæði Nikódemus og Jósef frá Arímaþeu voru t.a.m. á móti því að Jesús væri tekinn af lífi.

Jesús var ekki tekinn af lífi vegna skoðana sinna. Jesús var það fórnarlamb sem átti að slátra fyrir syndir allra manna. Hver deyddi hann þá? Þú og ég. Allir menn eru sekir. Allir hafa syndgað. Jóhannes skírari sagði að hann (Jesús) væri "Guðs lamb er bæri burt synd heimsins". Friðþægingin, fórnardauði Jesú á Krossinum var í ráðsályktun Guðs. Fyrir marga er erfitt að skilja þetta. En þetta er hinn mikli leyndardómur. Hann kom til að gefa sitt líf fyrir mig og þig.

Kenningin um að kirkjan hafi tekið við hlutverki Ísraels stenst ekki heldur. En því miður hafa sumir kristnir réttlætt mikið Gyðingahatur út frá þessari kenningu. Gyðingar eru og verða eignarlýður Guðs og Guð hefur aldrei breytt því.

Sáttmálinn sem hann gerði við þá er eilífur: "Svo sannarlega sem þessi fasta skipan (sólarinnar og stjarnanna) mun aldrei breytast fyrir mér - segir Drottinn - svo sannarlega munu Ísraels niðjar ekki hætta að vera þjóð fyrir mér alla daga" (Jer.31.36).

Það væri hægt að skrifa mikið meira um staðgengilskenningarnar, en ég held að þessi skrif hafi komið mörgum til að hugsa og mest af öllu að nema og rannsaka Ritningarnar (GT+NT). Stagengilsguðfræðin og afleiðingar hennar eru ógnvekjandi. Ef Guð hefur snúist hugur gangvart loforðum sínum við Ísrael, hvernig getum við verið viss um að honum hafi ekki eins snúist hugur gagnvart loforðum sínum við okkur?

Lof sé Guði, Hann er hinn sami í gær og í dag og að eilífu. Guð breytist aldrei. Gjafir hans og köllun er óumbreytanleg, (Rómverjabréfið 11:29). Þessi guðfræði hefur verið svo öfugsnúin og röng og leitt af sér miklar þjáningar fyrir svo marga, að það er kominn tími til að kirkjan fari að játa syndir sínar og syndir forfeðra sinna. Það er kominn tími til að gera upp allt gyðingahatur, í hvaða formi sem það er og henda út þessari óbiblíulegu hugsun, óbiblíulegu guðfræði og erfikenningum manna á þessu sviði.

Eftirfarandi kafli úr Jeremía 33:25-26, ætti að sína með fullnægjandi hætti, að staðgengilsguðfræðin er staðleysa, en ekki staðreynd.

"Svo segir Drottinn: Ég, sem hefi gjört sáttmála við dag og nótt og sett himni og jörð föst lög, skyldi ég hafna niðjum Jakobs og Davíðs, þjóns míns? Skyldi ég leiða hjá mér að velja af niðjum hans drottnara yfir ætt Abrahams, Ísaks og Jakobs? Nei, ég mun snúa við högum þeirra og miskunna þeim."

Við búum ennþá við dag og nótt og föst lögmál um himinn og jörð eru enn við lýði. Þar af leiðandi hefur Guð alls ekki skipt um sáttmálaþjóð, heldur endurreisir Hann nú Ísrael og heldur með því hinn eilífa sáttmála við Abraham, Ísak og Jakob.

Ég þakka ykkur kristnu vinir, sem gefið hafa sér tíma til að lesa þessi löngu skrif. Ég geri mér grein fyrir því að það eru ekki allir sammála. Þannig erum við nú, þrátt fyrir að við séum bræður og systur í trúnni á Frelsara okkar. Látum það festa rætur í huga og trú okkar.

Þegar hin lífseiga tilvera Ísraels er skoðuð, getum við glaðst. Guð er enn trúfastur við sáttmálaþjóð sína Ísrael. Hann mun einnig vera trúfastur okkur sem græddir eru við Ísrael, fyrir trú okkar á Messías Ísraels, Yeshua =Jesús.

PS.

Ég hef notfært mér efni úr bókinni Ísrael, gyðingar þjóð framtíðarinnar eftir Ulf Ekman. Einnig efni úr ritinu, Sannleikur eða.... eftir pastor Wayne Hilsten sem ég gaf út árið 2004.

SHALOM
olijoe.

Eins og ég nefndi í upphafi bloggsins um Ísrael, er hér kominn næsta grein sem nefnist Ísrael í dag. Eins og í fyrri grein mun ég vitna nokkrum sinnum í Ritninguna (G.T.+N.T.). Án þess að þekkja fyrirheit og spádóma Biblíunnar er erfitt að sjá hönd Guðs að verki meðal Gyðingaþjóðarinnar.

Áður en lengra er haldið tel ég nauðsynlegt að nefna strax eina staðreynd. Palestínu-ríki er ekki til og hefur aldrei verið til. Nafnið Palestína er heldur ekki til í Biblíunni. Hadrían keisari, sem hataði bæði gyðinga og kristna, lét breyta nafninu á skattlandinu Júdeu (sem var í aðalatriðum það landsvæði  þar sem ísraelsþjóðin bjó) yfir í Palestína, en það nafn er dregið af nafni erkióvina Ísraelsmanna á tíma Ritninganna (G.T.), það voru Filistear. Þeir komu frá grísku eyjunum og voru því af sama stofni og grikkir. Þeir voru ekki arabar. Filistear hurfu í þjóðahafið á dögum “Gamla testamentisins”. Landsvæðið þar sem gyðingar bjuggu heitir; Galílea, Samaría og Júdea.  Palestína var aldrei sjálfstætt ríki. Landið var skattland eða nýlenda annarra þjóða sem stjórnuðu þar. Þar á meðal voru Rómverjar og síðar margir aðrir og að lokum Tyrkir (1517-1917). Eftir fall tyrkjaveldis tóku Englendingar við stjórninni (1917-1948). Landið var illa nýtt undir stjórn Tyrkja og fáir sem bjuggu þar, áður en Englendingar tóku þar yfirstjórn. Árið 1785 er talið að íbúafjöldi landsins hafi verið innan við 200.000. Þegar talsverður fjöldi gyðinga fór að koma til landsins í kringum 1880-1890 meðan landið var enn undir stjórn Tyrkja, hófst samhliða innflutningur fólks úr nágrannalöndunum. Þetta fólk var af ýmsum þjóðum, þ.á.m. var fólk af  grískum, armenskum, tyrkneskum, arabískum og egypskum uppruna. Þegar Englendingar náðu yfirráðum í landinu fór fljótlega að skorta vinnuafl. Þá jókst enn innflutningur múslima frá nágrannalöndum í atvinnuleit.

Nafnið Palestínumenn var og er notað til að blekkja þjóðirnar og gefa í skyn að þeir hafi einhvern rétt á landsvæðinu Palestína. Meðan landið var undir breskum yfirráðum 1917-1948, bjuggu bæði gyðingar og múslimar af margvíslegum uppruna í landinu. Þeir höfðu vegabréf og voru þar aðgreindir sem Palestínu-gyðingar og Palestínu-arabar.

Mestar breytingar urðu þegar gyðingar tóku að streyma til landsins og keyptu upp stórar jarðir af Tyrkjum, fyrir háar upphæðir. Þrátt fyrir útlegð meirihluta gyðinga um tæplega 2000 ára skeið, bjuggu alltaf hópar gyðinga í landinu, m.a. í Jerúsalem, Tíberías og í bæjum nálægt Galelíuvatni. Þrátt fyrir erfiðar aðstæður hafa gyðingar átt byggðir í landinu óslitið fram á okkar daga.

Ég mæli með því að lesandinn lesi nánar um þessa atburði í hinni stórmerku bók, Heilagt stríð um Palestínu, eftir Snorra G. Bergsson, sagnfræðing.

Þar sem þetta er mikið efni, mun ég reyna að draga saman það sem er að mínu mati mest áríðandi, án þess að missa þann kjarna sem er: Fyrirheit og trúfesti Guðs Abrahams, Ísaks og Jakobs í Bók Bókanna.

Á árunum 1925-1930 voru óeirðir Araba mjög tíðar. Bretar voru orðnir þreyttir á ástandinu og eitthvað varð að gera. Undir stjórn Breta skiptist landið í tvö samfélög. Samfélag Gyðinga í Palestínu, Yshuv og samfélag múslima. Vegna stöðugra árása araba var komið á fót “lokuðu samfélagi” svipað og gerðist í Evrópu. Árásir á Samyrkjubú og heimili gyðinga jukust og stofnuðu Gyðingar varnarher, Hagana.

Á árunum 1936-39 stóð yfir almenn uppreisn Araba í Palestínu sem fjármögnuð var m.a. af Þýskalandi Hitlers. Í Palestínu var einn æðsti maður múslíma, stórmúftinn af Jerúsalem Haj Amin al-Husseini, hinn mesti andstæðingur Gyðinga. Hann var í Þýskalandi á stríðsárunum og stjórnaði þaðan leyniþjónustu araba, undir yfirstjórn nasista. Hann lagði til að “eyða eins mörgum Gyðingum og hægt væri á sem skemmstum tíma”. Hann hataði Gyðinga almennt. Ummæli hans sýndu “andann” í Islam: "Ég boða Heilagt stríð, íslamskir bræður mínir! Myrðið Gyðingana, myrðið þá alla.” Við skiljum nú betur hvers vegna hryðjuverkasamtök m.a. Hamas gera það sem þeir gera, þar sem andlegir leiðtogar þeirra eru fullir af hatri og grimmd. Þetta er greinilega “andi” Islam.

Ég ætla nú ekki að rifja upp þau grimmdarverk sem áttu sér stað í síðari heimsstyrjöldinni, þegar minnst 6 milljónir Gyðinga voru myrtir á gasklefum, fyrir það eitt að þeir voru Gyðingar. Við þekkjum öll þá hörmungar sögu.

Eftir stríðið, áttu Gyðingar í Evrópu erfitt. Margir þeirra komust til Bandaríkjanna en flestir vildu komast til Palestínu, til Landsins helga, sem var djúpt grafið í huga þeirra sem þá staður og land er Guð hafði lofað þeim. Margar hindranir urðu á vegi þeirra til Palestínu. Englendingar sem stjórnuðu landinu á þessum tíma leyfðu aðeins litlum hluta þeirra að “koma heim”. Mörgum var snúið við þegar þeir voru við strendur landsins og lentu margir þeirra í flóttamannabúðum á eynni Kýpur. Öðrum tókst að synda í land. Hörmungar þeirra virtust ekki liðnar.

Þegar grimmdarverk nasista urðu opinber öllum heimi og þær hörmungar sem Gyðingar þurftu að líða, fengu Gyðingar mikla samúð þjóðanna og þegar ekkert lát var á árásum araba á byggðir Gyðinga í Palestínu, gáfust Englendingar upp á því að stilla til friðar. Englendingar stóðu meira með Aröbum en Gyðingum í þessari baráttu.

Tillagan var borin upp og 33 lönd samþykktu, 13 sögðu nei og 10 sátu hjá.

( Ég mæli með að lesandinn kynni sér ræðu Thor Thors og tillöguna. Það er hægt með því að fara inn á vefsíðina www.zion.is. Þar er öll ræðan og fleiri upplýsingar um þetta efni.)

Hinn 14. maí 1948 gat Ben Gurion, leiðtogi Gyðinga í Palestínu, því lýst yfir stofnun Ísraelsríkis við hátíðlega athöfn. Eftir næstum 2000 ára útlegð voru Gyðingar loksins komnir heim eins og Guð hafði sagt.  Í Jeremía 3.14 stendur: “Og ég vil taka yður, einn úr hverri borg og tvo af hverjum kynstofni, og flytja yður til Zíonar,”

Um leið og sjálfstæði Ísraels hafði verið lýst yfir skall á stríð. Í arabaríkjunum í kring bjuggu 60 milljónir manna og enginn vildi hafa gyðingaríki fyrir nágranna...

Eftirfarandi eru nokkrar staðreyndir:

15. maí 1948. Sjálfstæðisstríðið byrjar. Egyptar, Jórdanir, Sýrland, Írak og Íran ráðast á hið nýja ríki, með það eitt í huga að útrýma hinu nýfædda ríki Ísrael.

1964. PLO er stofnað í Kaíro að frumkvæði Egypta, Sýrlands og Íraks í þeim tilgangi að berjast gegn Ísrael.

1967 Sex-daga stríðið (5. - 10. júní). Ísrael vann það stríð og endurheimti Jerúsalem (sem hafði verið hernumin af Jórdönum frá 1948).

1967. Í ágúst halda Arabaríkin fund í Khartum. Þar mótuðu þeir framtíðarafstöðu sína í samskiptum við Ísarel, með þremur neikvæðum markmiðum.

1. Enginn friður við Ísrael.

2. Engir samningar við Ísrael.

3. Ísrael verður ekki viðurkennt.

Ég fer nú að enda þessi skrif, þrátt fyrir að mikið meira væri hægt að rifja upp. Þó get ég ekki hætt án þess að minnast á hið svokallaða flóttamannavandamál. Tölum ber nú ekki saman hve margir Palestínumenn flýðu í stríðinu 1948, né hvers vegna. Ein sagan segir að þeir hafi verið hvattir til að fara á öruggari staði á meðan herlið araba ræki hina óvelkomnu gyðinga í hafið. Svo gætu þeir komið aftur þegar því væri lokið. Tölur sem nefndar hafa verið eru á milli 500-700 þúsund. Ég hef komið í flóttamannabúðir í Jórdaníu og get staðfest að þeir sem þar lifa, hafa það mjög slæmt. Þannig er búið að halda þeim í slíkum “búðum” í 60 ár.

Í dag er það þriðja kynslóðin sem er þar. Hinir upprunalegu flóttamenn eru fáir á lífi. Í fleiri arabalöndum eru slíkar “búðir. Hvers vegna? Arabalöndunum dettur ekki í hug að greiða fyrir tilveru þeirra. Það er Flóttamannahjálp Sameinuðu Þjóðanna sem rekur þessar “flóttamannabúðir”. Það eru því þú og ég sem leggjum til fjármunina. Palestínumenn heimta að þessir "flóttamenn" sem nú eru margar milljónir fái að snúa aftur til þess lands sem þeir flúðu frá.

Hvers vegna er aldrei talað um þá 800 þúsund Gyðinga sem urðu að flýja eða voru reknir frá arabalöndunum. Þeir flýðu þaðan allslausir, fengu ekki að taka neitt af eigum sínum með sér. Yfirgáfu hús og eignir. Hvað var gert við þá í Ísrael? Voru þeir settir í flóttamannabúðir? NEI, þeir fengu bara skóflu og haka og urðu þegnar hins nýja ríkis, ÍSRAEL.

Hatur harðlínu múslíma hefur ekkert breyst í 60 ár. Markmið þeirra er að útrýma Ísrael af landakortinu. Ríki Gyðinga er sem krabbamein, mitt í heimi Allah.

Þessi grein er orðin margfalt lengri en ég ætlaði, þó svo að mikið meira væri hægt að segja.

Þar sem ég trúi á fyrirheit Guðs og miskunnsemi, enda ég þessa færslu með því að vitna í Ritninguna, (Esekíel kafli 36.24-31)
Einnig bendi ég á Esekíel kafla 37.

P.s.

Ég leyfði mér einnig að vitna á nokkrum stöðum í bók Snorra G. Bergssonar, sagnfræðings. Heilagt stríð um Palestínu.

Einnig tók ég nokkrar athugasemdir úr bók Ulf Ekman, Ísrael, gyðingar þjóð framtíðarinnar.

Shalom kveðja,